بشرى المحقّقين, در اصول فقه.
41. سيد محسن امين, صاحب أعيان الشيعة (م1371ق) در كتاب الشيعة والمنار.
42. سيد محمد حجّت (م1372ق) كه از مراجع تقليد شيعه بوده است. او مى گويد:
كتاب اللّه العزيز محفوظ بحفظ اللّه تعالى, لم يقع فيه تحريف و نقصان.
سپس افزوده است:
رواياتى كه توهّم شده دلالت بر تحريف و نقصان دارند, شش گروه اند:
گروه اوّل, مربوط به اختلاف قرائت است و ربطى به تحريف ندارد.
گروه دوم, مربوط به شأن نزول آيات است.
گروه سوم, درصدد بيان مصاديق و تطبيق آيات, بر مصاديق آنهاست.
گروه چهارم, جنبه تأويل و بيان بطن و بطون آيات را مدّ نظر دارد.
گروه پنجم, جنبه تفسيرى دارد.
اين پنج گروه, احياناً از حيث سند هم واجد اعتبار كافى نيستند.
گروه ششم, رواياتى است كه به فساد و مخالف واقع و كذب بودن آن, يقين داريم.
43. [شيخ ابوالحسن خنيزى, صاحب كتاب الدعوة الاسلامية]. ^۱
44. شيخ محمد حسين كاشف الغطا (م1373ق) در كتاب أصل الشيعة و أصولها آورده است:
من ذهب من الشيعة أو غيرهم من فرق المسلمين الى وجود النقص فى القرآن و التحريف فيه, فهو مخطئ بردّه نصّ الكتاب العظيم, و الأخبار الواردة من طرقنا أو طرقهم, الظاهرة فى نقصه و تحريفه, ضعيفة شاذّة… فامّا أن تأوّل بنحو من الاعتبار أو يضرب بها الجدار.
45. سيد هبة الدين شهرستانى در چند تأليف خود, مانند تنزيه التنزيل كه به فارسى