مير شمس الدين عبّاس دِهْلَوى ، در سال ۱۱۱۵ ق ، ديده به جهان گشود . او در فقه ، حديث و كلام ، صاحب دانش بود و در عروض و قافيه ، تأليفاتى دارد و ديوانش شامل هفت هزار بيت است . وى در سال ۱۱۸۳ ق ، درگذشت .
او در وصف امام علی(ع) چنین سروده است:
آن وارث مُلك لا يزالى
شاهنشه دين ، علىّ عالى
آن گوهر مخزن ولايت
وان نيّرِ مطلع هدايت
آن عاشق طلعت پيمبر
وان معنى صورت پيمبر
آن مُجمل شرع از او مفصّل
وان دين خدا به او مكمَّل
آن پرده گشاى عالمِ غيب
سر بر زده با نبى ز يك جَيب
حق ، نفسِ رسولْ خوانده او را
بر مسند دين نشانده او را
بر كَنده بناى كفر از جا
افكنده اساس بدعت از پا
هر كس كه ز حضرتش نظر يافت
اسرار نهفته جمله دريافت
بى او نتوان به حق رسيدن
بيجاست به هر طرف دويدن
او شهر رسول را در آمد
در شهر ، ز در توان در آمد
اى جان به فداى خاك پايت !
دست من و دامن ولايت!
ازلطف ، نظر به حال من كن
رحمى به شكسته بال من كن
در تيره مغاكِ هند ، خوارم
افتاده ز اوج اعتبارم
بال و پرى از محبّتم دِه
پرواز بر اوج قربتم ده
ازسرّ ولايتم كن آگاه
در كُنْهِ حقيقتم بده راه
زيبد به گدايى تو نازم
از خلق زمانه بى نيازم
جز كوى تو اَم مباد مَلجا
جز خاك درت مباد مأوا
با خاك درت نياز دارم
زان رو به سپهر ، ناز دارم
بادا كه بر آل تو ز يزدان
صد رحمت و صد درود و رضوان!
درد تو نصيب جان من باد !
عشق تو طبيب جان من باد ![۱]
[۱]مثنوى واله ـ سلطان (انتشارات بنياد فرهنگ ايران، ۱۳۵۴ ش) : ص ۱۱ ـ ۱۶ (با تلخيص) .
