4ـ مرسله عبداللّه بن مُسكان را به اعتبار آن كه از اصحاب اجماع است, قابل اعتبار مى شمارد (ج1, ص279).
5 ـ عمّار ساباطى را توثيق مى كند (ج3, ص295).
6ـ مرسله هاى ابن عمير را تأييد مى كند و معتبر مى شمارد (ج3, ص65).

ج. توجّه به اضطراب متن روايات

مرحوم بروجردى, افزون بر كمالات علمى در حوزه فقه و حديث, در ادبيات نيز مهارت خاص داشت و بر همين پايه, روايت هايى را كه متن مضطرب و نااستوارى دارند, شناسايى و معرّفى كرده است. به عنوان نمونه, در جلد اوّل, صفحه 422 و425 و جلد دوم, صفحه 71, 289, 472 و 523, به اضطراب متن روايت, اشاره كرده است; امّا وجود اضطراب را در متن روايت, موجب دست شستن كامل از روايت نمى داند; چون احتمال راه يافتن اضطراب در متن از سوى راويان غير ماهر در زبان و ادبيات عرب, بعيد نيست; بويژه كه نقل به معنا مرسوم بود. بنابراين, در اين قبيل روايت ها بايد به اصل حكم مورد اشاره در روايت پرداخت. مرحوم بروجردى در جلد سوم, صفحه295, به اين امر, تصريح مى كند.

د. تصحيح روايت

وى در پاره اى موارد و با توجّه به قرائن عقلى و يا نقلى و يا خارجى, به تصحيح متن روايت ها مى پردازد و موارد غلط را نشان مى دهد و واژه هاى محتمل را ياد آور مى شود (ج1,ص447 و ج3, ص295).

هـ. عدم انحصار حجيّت اخبار به صحيح اعلايى

پاره اى از فقيهان پيشين, حجيّت اخبار را منحصر به «صحيح اعلايى» مى دانستند. مرحوم بروجردى چنين عقيده اى نداشت و به چنين انحصارى باور نداشت (ج3, ص295).