چهارده يا پانزده نوع بيمارى هست و اتّفاقاً آن بيمارى اى كه روانشناسان, كمتر به آن مى پردازند, بيمارى حادّى مثل جنون است كه در اصطلاح علمى به آن, شيزوفِرنى يا اسكيزوفِرنى مى گويند. درمان بيمارى هايى كه ما به آنها «روانپَريشى» مى گوييم, در قلمرو روان پزشكان است, نه روانشناسان; براى اين كه فرد روانپريش, بايد دارو درمانى شود يا بسترى بشود و تحت كنترل باشد.
روانشناسى, اصولاً قلمروش بيمارى هاى حاد نيست; ولى براى پيشگيرى يا براى كمك كردن به خانواده بيمار و بيشتر در محدوده بهداشت روانى و پيشگيرى از بيمارى ها و اختلالات خفيفى كه از طريق روانْ درمانى و نه دارو درمانى جواب داده مى شود (مثل اضطراب و افسردگى و وسواس و ترس ها و مسائلى از اين قبيل), كاربرد دارد و اين هم قسمتى از روانشناسى بالينى است كه خود ـ همان طور كه گفتيم ـ, يكى از رشته هاى بيستگانه اى است كه الآن در حوزه روانشناسى مطرح است و اشتباه است كه ما تصوّرمان از كار روانشناس و روانشناسى, فقط بررسى اختلالات, آن هم از نوع حاد و مثلاً غير قابل درمانش باشد.
حالا به توضيح درباره روانشناسى مى رسيم. من چند كتاب مطرح روانشناسى را آورده ام كه چند جمله اى از آنها را برايتان مى خوانم. در بين كتاب هاى روانشناسى درسى در ايران, معروف ترين آنها كتاب دو جلدى قطورى به نام زمينه روانشناسى است, نوشته اتكينسون و ديگران كه تا حالا ده دوازده بار, چاپ شده است. در جلد اوّل اين كتاب, در بحث درباره روانشناسى آمده كه روانشناسى, تقريباً با همه جنبه هاى زندگى ما ارتباط دارد. به همان اندازه كه جامعه پيچيده تر شده, روانشناسى هم به صورت روزافزون, نقش مهم ترى در حلّ مسائل آدمى بازى كرده است.در اين كتاب آمده كه روانشناسان, با انواع مختلف رفتارها سروكار دارند كه برخى از اهمّيت بسيارى در زندگى انسان ها برخوردارند, مثل: كدام شيوه فرزند پرورى, به شادكامى و كارآمدى در دوره بزرگ سالى مى انجامد؟ چگونه مى توان از پيدايش بيمارى هاى روانى پيشگيرى كرد؟ براى ريشه كن كردن پيش داوريِ نژادى, چه بايد كرد؟ كدام شرايط خانوادگى و اجتماعى,
