تنوّع طلب و ماجراجو هستند; رفتار اجتماعى آنها خيلى زياد است; دوستْ زياد دارند, امّا با وفادارى كم. از آن طرف, انسان هاى درونگرا تعداد دوستانشان كم است; امّا عميق اند و به كارهاى فكرى, بيشتر مى پردازند. هر دو تا هم سالم اند و هر كدامشان يك تيپ (گروه) خاصّى هستند. اينها ويژگى هاى طبيعى گروه هاى انسانى است.
در تست آيزنك, درونگرايى و برونگرايى با علامت E نشان داده مى شوند. اختلالات جدّى روانى كه ما به آنها روانپريشى مى گوييم, با علامت P مشخّص مى شوند. اختلالات خفيف روانى, مثل همين اضطراب, افسردگى و ضعف اعتماد به نفس, با علامت N نشان داده مى شوند. اين كه شخص بخواهد خود را حتى گاهى با دروغ, مطرح كند, آن هم با علامت L نشان داده مى شود. آيزنك, خيلى با اين تست ها كاركرده است. مثلاً نشان داده كه مجرمانى كه در زندان ها هستند, معمولاً چه چيزى ـ از آن پديده هاى روانى كه مثال زديم ـ در آنها بالاست; در بيماران روانى چه چيزى بالاست; و مديران, چه طورى هستند و….
آيزنك, در اين كتاب, نوشته است كه ما اين كار را كرديم و به مأموران اداره راهنمايى و رانندگى افريقاى جنوبى گفتيم كه دو گروه راننده را براى بررسى به ما بدهيد. روانشناسان, يكى از كارهايشان, مقايسه دو گروهى است كه با همديگر, در يك رفتار خاص, متضاد هستند: گروه آزمايش و گروه گواه. يك تعريف هم بايد ارائه بكنند كه بشود تعريف عملياتى. بگوييم كسانى كه تصادف مى كنند, چگونه بايد باشند. كسانى كه در سال گذشته بيش از پنج بار تصادف كرده اند, در يك گروه, و كسانى كه يك بار تصادف كرده اند يا اصلاً تصادف نكرده اند هم در گروه مقايسه (گواه) قرار مى گيرند. اين دو گروه, با روانشناسان, در يك سالنْ جمع شدند و بعد از اين كه اعتمادشان را جلب كردند, از اينها آزمايش گرفته شد.
روانشناسان, با مقايسه آن دو گروه, به اين نتيجه رسيدند كه تصادف كننده ها برونگرايانى هستند با روانِ آزرده; يعنى هم E در آنها بالاست و هم N . آيزنك مى گويد كه من به مسئولان راهنمايى و رانندگى و روانشناسان آن جا گفتم كه سال بعد كه