«اغلب مشكلات دانش آموزان, درسى است و خانوادگى». من كه باور نداشتم, رفتم پشت تريبون و خطاب به بچه ها گفتم: «مسائلى كه شما در اين سن و سال داريد, پنج تاست: يا درسى است, يا خانوادگى, يا مشكلاتى مانند اضطراب و مسائل عاطفى, و يا ارتباط و دوستى با همجنس, و يا ارتباط با جنس مخالف. كدام را مطرح كنم؟». همه گفتند: «پنجمى را!». به مديرشان گفتم: «اين طور كه شما مى گوييد, نيست. چرا مى ترسيد؟ ما همه دختر داريم; پسر داريم.جوانب مسئله را بايد بررسى كرد». بعد, من شروع كردم اين مسئله را باز كردن و بعد, پيامدهاى منفى آن و روش هاى رهايى از اين مسئله را براى بچه ها گفتم و مديرشان هم خيلى از ما تشكّر كرد. ما اين تجربه را داريم و هرجا مى رويم, يك دسته سؤالاتى را مى پرسيم و نمونه مى گيريم.
در آن پرسش نامه, دو سه تا سؤال در مورد ارتباط بود, هفت هشت تا در مورد علّت ها بود, در مورد خانواده بود, درباره سن بود و…. يك دفعه ما با پديده اى روبه رو شديم كه از مقطع راهنمايى شروع مى شود و اين كه اين قضيه فرضاً با تلفن, خيلى ارتباط دارد. اين قضيه با مسئله درس, ارتباط دارد; با نوع بافت خانواده, ارتباط دارد. حالا آن معضل اجتماعى, با اين مجموعه اطلاعاتى كه به دست آمده, قابل كنترل مى شود. كار بعدى ما اين است كه يك مقدار با بچّه هاى دبيرستانى صحبت كنيم.
من يك بار, يك صحبت يك ساعته با دانش آموزها كردم. بعد گفتم برايم بنويسيد كه: «آيا اين صحبت ها مؤثّر بود؟ چه تأثيرى روى شما گذاشت؟ چه تغيير رفتارى اى در شما ايجاد خواهد كرد؟». نوشتند كه خيلى مؤثّر بود و ما واقعاً تصميم گرفتيم كه ارتباط نادرستمان را قطع كنيم. آيه و روايت درباره جهنم و بهشت هم برايشان نخواندم. گفتم كه سير طبيعى اين ارتباطات به كجا مى رسد و چه مشكلاتى برايشان پيش مى آيد. تفاوتى كه دختر و پسر در اين گونه ارتباط ها دارند, اين است كه «دختر, عاطفى مى انديشد و آرمانى مى خواهد» و «پسر, غريزى نگاه مى كند». اين بچّه ها گاهى متوجّه نيستند. به هر صورت, ما مى توانيم با مطالعات علميِ روانشناسى, اين پديده ها را كنترل بكنيم.
