والظاهر أنّ الراوى وهم, و إنّ كلام الإمام(ع) كان فى الأوّلتين فى جهريّتهما و إخفاتيّتهما, فبدّله بالركعتين الأولتين والأخيرتين, فكان الأصل: وإن كنت خلف إمام فلا تقرأنّ شيئاً فى الأوّلتين فى الجهرية وأنصت لقرائته, لأنّه تعالى قال: «وإذا قرئ القرآن فاستمعوا له وأنصتوا» و لا تقرأنّ فى الأوّلتين فى الاخفاتية أيضاً تبعاً للأوليين. وتبعاً فى المصحّحة من الفقيه ونقله العامليّ تبعان و نقل الوافى تبع و تبعاً.
قلت: تبع لكون أصله مصدراً يجيئ للتثنية والجمع; قال تعالى: (إنّا كنّا لكم تبعاً).
يكى از نمونه هاى تحريف در روايت كه به ضرورت مذهبْ ثابت است, روايت زراره از امام باقر(ع) است كه در آن مى فرمايد: «اگر مأموم هستى, در دو ركعت اوّل و دوم, قرائت مكن و به قرائت امام گوش بده و در دو ركعت سوم و چهارم نيز قرائت مكن. خداوند ـ عزّوجلّ ـ به مؤمنان دستور دهد: ”آن هنگام كه قرآنْ تلاوت شود (منظور در نماز واجب, پشت سرِ امام جماعت است) به آن, گوش دهيد و ساكت باشيد; باشد كه مشمول رحمت الهى شويد“ و دو ركعت اخير, تابعِ دو ركعت پيشين است».
علامه شوشترى, پس از ذكر روايت مى نويسد:
كسى نگفته است كه مأموم, در جماعت, در ركعت سوم و چهارم, به مانند ركعت اوّل و دوم, سكوت كند. تنها تشكيكى از ابن ادريس حلّى نقل شده است و ظاهراً راوى حديث, اشتباه كرده است و سخن امام(ع) در روايت, درباره قرائت در ركعت اوّل و دوم از نماز جهرى و اخفاتى بوده است; ولى راوى حديث, آن را تغيير داده و سخن را به دو ركعت اوّل و دوم و دو ركعت سوم و چهارم, تغيير داده است. بنابراين, اصل روايت, چنين بوده است: «اگر مأموم هستى, در نماز جهرى, در دو ركعت اوّل و دوم, قرائت مكن و به قرائت امام ,گوش بسپار; چون خداوند فرموده است: ”هنگامى كه قرآنْ