ما مى دانيم كه امام حسين عليه السلام ، اين خطبه [يعنى خطبه : خُطَّ المَوتُ على وُلْدِ آدم... ] را پيش از روز هشتم ذى الحجّه و شايد روز هفتم آن ماه ، در مسجد الحرام و در ميان انبوه حاجيان و زائران خدا ، ايراد كرده است ؛ در آن روز كه به حَسَب ظاهر ، اوضاع سياسى امام حسين عليه السلام كاملاً مساعد بود و غالب مردم ، چنان مى پنداشتند كه به زودى ، يزيد كنار مى رود و خلافت او سقوط مى كند و امام عليه السلام به خلافت ـ كه حقّ اوست ـ ، مى رسد... .
مى خواهد بگويد تشخيص من كه حسين بن على هستم ، اين است كه جز با شهادت من و يارانم ، نمى توان به نتيجه اى رسيد و كارى مفيد و سودمند و مثبت ، انجام داد . ^۱
و در جاى ديگر مى گويد :
امام عليه السلام ، از مكّه نرفت تا كشته نشود ، از مكّه رفت تا اگر كشته مى شود ، به صورتى باشد كه اسلام براى هميشه ، از شهادت او بهره مند باشد... . امام عليه السلام ، با جمله «خُطّ المَوتُ على وُلْدِ آدم» ،يعنى : «فرزند آدم ، ناگزير بايد بميرد» ، اشاره مى كند كه اصلاح فسادهاى اجتماعى و دينى در اين زمان ، جز از طريق مرگ و شهادت ، آن هم به دست كسى مانند من كه دخترزاده رسول خدايم ، امكان پذير نيست. در اين خطبه ، پيش از حركت از مكّه ، همه اش سخن از شهادت است ، سخن از مُردن است ، سخن از افتادن به دستِ گرگ هاى گرسنه كربلاست . ^۲
دكتر على شريعتى نيز ـ كه يكى ديگر از معتقدان به اين انديشه است ـ مى گويد:
... در برابر همه جمعيت حاج كه از سراسر كشورهاى اسلامى آمده اند ، اعلام مى كند كه : من ، به سوى مرگ مى روم : «خُطَّ المَوتُ عَلى وُلدِ آدَمَ مَخَطَّ القِلادَةِ عَلى جيدِ الفَتاةِ ؛مرگ براى فرزندان آدم ، همانند گردنبند بر گردن دختران است» . كسى كه مى خواهد قيام سياسى بكند ، اين گونه سخن نمى گويد . مى گويد: