آنچه را كه پدرمان چشيد ، ما هم بچشيم !
امام عليه السلام فرمود : «پس از اينها ، ديگر زندگى خيرى ندارد» . بعد ، حُرّ بن يزيد و مردان همراهش ـ كه ابن زياد فرستاده بود ـ ، به حسين عليه السلام رسيدند و مانعِ بازگشت او شدند و او را وا داشتند كه نزد ابن زياد برود و به فرمان او گردن نهد ؛ ولى امام عليه السلام خوددارى كرد و وقتى ديد كه راهى براى بازگشت يا راهى براى ورود به كوفه نيست ، راه شام را پيش گرفت تا به نزد يزيد بن معاويه برود ؛ چون مى دانست كه [رفتار ]يزيد ، نسبت به او ، ملايم تر از ابن زياد و يارانش است . به آن سو در حركت بود كه عمر بن سعد با سپاهى گران ، در برابر امام عليه السلام در آمد ، و كار او هم چنان شد كه گفته و نوشته شده است . پس چگونه گفته مى شود كه آن امام ، خود را به كشتن داد؟!
نقل شده كه آن امام ـ كه درودها و سلام خدا بر او و خاندانش باد ـ به عمر بن سعد فرمود : «اجازه بدهيد به همان جايى كه از آن آمده بودم ، برگردم و يا دستم را در دستان يزيد ، پسرعمويم ، بگذارم تا نظرش را در باره من بدهد ، يا مرا به سرحدّى از سرحدّات مسلمانان بفرستيد تا من هم از مردم آن جا باشم . هر چه سود و زيان دارد ، براى خودم» . عمر بن سعد ، درخواست هاى امام عليه السلام را به عبيد اللّه بن زياد نوشت . او از [اجابت] آن خواسته ها ، خوددارى كرد و دستور ستيز و مبارزه داد و به اين شعر معروف ، مثال زد :

الآنَ إذ^۱عَلِقَتْ مَخالِبُنا بِهِيرجُو النَّجاةَ وَلاتَ حينَ مَناصٍ
اكنون كه چنگال هاى ما به او درآويخته است
او در صدد رهايى است ؛ ولى راه گريزى نيست .
وقتى امام عليه السلام ، تلاش آنان را عليه خود ديد و اين كه دين را به پشتِ سرشان انداخته اند و دانست كه اگر فرمان ابن زياد را بپذيرد ، به سوى خوارى شتافته است و كارش پس از ذلّت ، به كُشتن منجر مى شود ، به جنگ و دفاع همراه با خانواده و