دفاع از اصالت ادعيۀ اهل بيت(ع)، مطالعۀ موردی دعای عرفه
سال
/ شماره پیاپی
/
صفحه
57-94
چکیده :
از جمله آثار برجستۀ دعايی شيعه، دعای عرفۀ منسوب به امام حسين(ع) است. متن اين دعا خالی از إسناد و با حذفها و الحاقاتی در نسخ مختلف، تنها در آثار متأخرتر از سدۀ هفتم هجری قابل بازيابی است. همين نقل نشدن آن در آثار متقدمتر، سبب شده است که از ديرباز بحث دربارۀ انتساب حداقل بخشهايی از آن به امام حسين(ع) رواج داشته باشد. اين مطالعه در صدد است با کاربرد روشهای تحليل درونی و بيرونی متون تاريخی، نشان دهد اين دعا اصيل، و ريشهدار در تعاليم اهل بيت(ع) و احتمالاً امام صادق(ع) است؛ همچنانکه بناست با اين مطالعه، الگويی نظری برای مطالعۀ اصالت ديگر ادعيۀ منسوب به اهل بيت(ع) نيز به دست داده شود؛ ادعيهای که گاه فاقد اسنادند و روشهای سنتی رايج در علم رجال و ديگر علوم حديث، از پاسخ گفتن به مسئلۀ اصالت آنها ناتوان است.
کلیدواژههای مقاله :تاريخ ادبيات دعايی شيعه، نقد حديث، تاريخگزاری روايات، سبکشناسی ادعيه، متن و ذيل دعای عرفه، امام حسين(ع)، امام صادق(ع).