۴۵۲.امام على عليه السلام :انسان ، هر گاه به نماز بِايستد ، بدن او و جامه هايش و هر آنچه پيرامون او هستند ، تسبيح مى گويند .
۴۵۳.امام باقر عليه السلام :هر چيزى كه بر تن توست و در آن ، نماز مى خوانى ، هم صدا با تو تسبيح مى گويد .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله هر گاه نماز برپا مى شد ، نعلين ۱ خود را مى پوشيد و با آنها نماز مى خوانْد .
۴۵۴.امام صادق عليه السلام :هر كس به سوى مسجد برود ، بر هيچ تَر و خشكى پاى ننهد ، مگر آن كه زمين تا زمين هفتم ، برايش تسبيح مى گويند .
۴۵۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ به بلال ـ: اى بلال! شخص روزه دار ، زمانى كه در حضور او غذايى خورده مى شود ، استخوان هايش تسبيح مى گويند و فرشتگان ، برايش آمرزش مى طلبند .
۴۵۶.امام زين العابدين عليه السلام :جوينده دانش ، هر گاه از خانه اش خارج شود ، پايش را بر هيچ تَر و خشكى در روى زمين نمى گذارد ، مگر اين كه آن زمين تا زمين هفتم ، برايش تسبيح گويند .
ر . ك : ص 187 (تسبيحگويى كوه ها همراه كسى كه «بسم اللّه » مى گويد) .
ه ـ معناى تسبيحگويى موجودات
۴۵۷.تفسير العيّاشىـ به نقل از زُراره ـ: از امام باقر عليه السلام در باره اين سخن خداوند عز و جلپرسيدم : «و هيچ چيز نيست ، مگر آن كه خدا را تسبيح و ستايش مى گويد» . فرمود : «ما ، تكان خوردن وصدا دادن ديوارها را تسبيحگويى آنها مى دانيم» .
۴۵۸.الكافىـ به نقل از داوود رَقّى ـ: از امام صادق عليه السلام در باره اين سخن خداوند عز و جلپرسيدم : «هيچ چيز نيست ، مگر آن كه او را تسبيح و ستايش مى گويد ؛ امّا شما تسبيح آنها را نمى فهميد» . فرمود : «تكان خوردن وصدا دادن ديوارها ، تسبيحگويى آنهاست» .
