ه ـ آغاز قرآن
۵۰۷.امام رضا عليه السلامـ در يكى از سخنرانى هايش ـ: ستايش ، خداى را كه در قرآن ، خويشتن را ستوده است ، و كتاب خود را با ستايش ، گشوده است و ستايش را نخستين پاداشِ سراى نعمتش [بهشت] و واپسين نيايش اهل بهشتش قرار داده است .
و ـ آغازِ ياد خدا
۵۰۸.امام على عليه السلامـ در يكى از خطبه هايش ـ: ستايش ، خداى را كه ستايش را آغاز ياد خويش قرار داد ، و وسيله افزونى احسانش ، و راه نما بر نعمت ها و بزرگى اش .
ز ـ داراى ثوابِ ويژه
۵۰۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس بگويد : «ستايش ، خداى را چنان كه او شايسته آن است» ، نويسندگانِ آسمان ها را به تكاپو مى اندازد و آنها مى گويند : بارخدايا ! ما كه غيب نمى دانيم!
و خداوند مى فرمايد : «آن را همان گونه كه بنده ام گفت ، بنويسيد . ثوابش با من» .
ح ـ پُركننده ترازوى اعمال
۵۱۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :«معبودى جز خدا نيست» ، نيمى از ترازو [ى اعمال] است ، و «ستايش ، خداى را» آن را پر مى كند .
ط ـ نيايش بهشتيان
قرآن
«كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند، پروردگارشان به پاس ايمانشان آنان را هدايت مى كند ، [و] در باغ هاى [ پُر ناز و ] نعمت، از زير [ پاى ] آنان نهرها روان خواهد بود . نيايش آنان در آن جا «سبحانك اللّهم ؛ خدايا! تو پاك و منزّهى » و درودشان در آن جا سلام است، و پايان نيايش آنان اين است كه: «الحمد لله ربّ العالمين ؛ ستايش ، ويژه پروردگار جهانيان است»» .
