ز ـ هنگام گرفتارى و بيمارى
۵۴۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه بنده بيمار شود ، خداوند بزرگ دو فرشته به سوى او مى فرستد و مى فرمايد : «بنگريد كه به عيادت كنندگانش چه مى گويد» .
پس اگر او هنگامى كه عيادت كنندگان نزد او مى آيند ، خدا را سپاس گفت و ستود ، آن سپاس و ستايشِ او را به درگاه خداوند عز و جل بالا مى برند ، و البته او خود داناتر است [كه آن بنده چه گفته است] .
پس خداوند مى فرمايد : «بنده ام بر من اين حقّ را دارد كه اگر جانش را ستاندم ، او را به بهشت ببرم و اگر شفايش دادم ، گوشت و خونى بهتر از گوشت و خون او [كه از او كم شده است ،] عوضش بدهم و گناهانش را بزدايم» .
۵۴۷.الكافىـ به نقل از عزرمى ، از پدرش ـ: امام صادق عليه السلام فرمود : «هر كس شبى دردمند شود و آن شب را به جان بپذيريد ، و شكر آن شب را به درگاه خدا بگزارد ، [پاداشش ]همانند شصت سال عبادت است» .
گفتم : پذيرفتن آن چگونه است ؟
فرمود : «بر آن [درد] ، شكيب ورزد و آنچه را بر او گذشته است ، به كسى نگويد و چون صبح شد ، خداى را بر هر آنچه بوده است ، سپاس گويد» .
۵۴۸.الكافىـ به نقل از عُبَيد بن زُرارة ـ: امام صادق عليه السلام فرمود : «مؤمن در نزد خداوند عز و جل ، برترين جايگاه را دارد» . اين جمله را سه بار فرمود . [سپس افزود :] «خدا ، او را به بلا[ى بيمارى] گرفتار مى كند و سپس جانش را از اندام هاى بدنش يكايك مى ستاند ؛ ولى او ، خداى را بر اين كار ، سپاس مى گويد و مى ستايد» .
ح ـ هنگام مشاهده آسيب ديده
۵۴۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه آسيب ديدگان را ديديد ، خدا را [بر سلامت خود] سپاس بگوييد ، اما طورى كه آنها نشنوند ؛ زيرا اين كار ، آنها را اندوهگين مى سازد .
