ه ـ هنگام بالا رفتن از صفا
۹۹۴.الكافىـ به نقل از على بن نعمان، كه سند حديث را به امام باقر عليه السلام مى رساند ـ: امير مؤمنان ، هر گاه بالاى صفا مى رفت ، رو به كعبه مى كرد، سپس دستانش را بالا مى برد و مى گفت: «بار خدايا! هر گناهى را كه مرتكب شده ام ، بر من ببخشاى، و اگر دوباره مرتكب شدم ، دوباره مرا بيامرز؛ زيرا تو آمرزگارى مهربانى» .
و ـ در پايان مجلس
۹۹۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه گروهى گِرد هم بنشينند و به سخنان گوناگون بپردازند و پيش از آن كه پراكنده شوند ، از خداوند عز و جل آمرزش بطلبند ، خداوند ، سخنان [گناه آلود] آنها را بر ايشان مى آمرزد.
۹۹۶.امام صادق عليه السلام :پيامبر خدا ، از هيچ مجلسى ، هر چند كوتاه ، بر نمى خاست تا آن كه بيست و پنج مرتبه از خداوند عز و جل آمرزش مى طلبيد.
ر . ك : ص 97 (مهم ترين اوقات ياد خدا / هنگام برخاستن) .
ز ـ هنگام ستايش مردم
۹۹۷.امام زين العابدين عليه السلامـ در وصف مؤمن ـ: اگر ستوده شود ، از آنچه مى گويند ، مى ترسد و از آنچه نمى دانند ، به پيشگاه خدا آمرزش مى طلبد . سخن كسى كه او را نشناخته [مى ستايد] ، فريبش نمى دهد و از ثبت كردارهاى خود ، بيمناك است.
