با مراجعه به الفقيه ^۱ و بحار الأنوار
^۲ معلوم گرديد که جمله اخير روايتي ديگر است، نه ادامه روايت حلبي. حال اين سؤال مطرح است که چرا صدوق( اين حديث را ـ که ذيل آيه صدقات آمده و بي‌ترديد صدقات در آيه، همان زکات واجب يا اعم از آن است ـ در باب صدقه مندوب ياد کرده است؟
فيض کاشاني هم روايت «ان الله تعالي يقول‌: ما من شيء الا و قد وکلت به من يقبضه غيري الا الصدقة»
^۳ را در باب «فضل الصدقة» (: صدقه مندوب) آورده،
^۴ در حالي که به نظر مي‌رسد زکات واجب يا اعم از واجب و مندوب مراد است.
چهار. روايات مربوط به فضليت، پاداش و آثار مثبت دنيوي و اخروي «صدقه» و ترغيب به آن، به طور عموم در باب «صدقه مندوبه» ياد شده است،
^۵ در حالي که هيچ دليلي بر اين انحصار و تخصيص وجود ندارد. باري، ممکن است گفته شود صرف گزارش پاداش‌هاي فراوان و آثار مثبت، دليل بر مستحبي بودن عمل است، ولي اين ادعا، اثبات شدني نيست؛ چه اين‌که در بسياري از اعمال واجب نيز ثواب‌هاي فراوان و آثار مثبت متعدد، گزارش شده است؛
^۶ ضمن آن که در محل بحث، «وقف» نيز امري مندوب است و استعمال صدقه به معناي وقف نيز فراوان. بنابراين، دست کم بايد اين گونه روايات را به وقف نيز تسري دارد.
^۷
پنج. بسياري از فقيهان، وقف را بر خلاف صدقه مندوب، مشروط به قصد قربت نمي‌دانند و روايات «الصدقة لله» را حمل بر صدقه مندوب مي‌کنند.
^۸ اين در حالي است که نه تنها هيچ شاهدي بر اين توجيه ارائه نشده، بلکه شواهدي وجود دارد که مراد از صدقه در اين روايات، وقف است؛ براي نمونه بنگريد:
عن جميل قال: قلت لابي عبدالله عليه السلام: رجل تصدق علي ولده بصدقة و هما صغاراً له ان يرجع فيها؟ قال: لا الصدقة لله عز و جل. ^۹