سال 1260 ق به پايان رسانده است. سبك شرح وى فلسفى و عرفانى است و در هر بخش ، قطعه اى از حديث را ذكر و به شرح آن پرداخته ، سپس به بخش بعدى مى پردازد.
او در اثناى شرح خود از كتاب هاى كلامى و فلسفى و فرهنگ لغت و منظومه هاى عرفانى ، مطالبى نقل مى كند. ولى عمده استنادش به كتاب هاى: شرح تجريد الاعتقاد ملا على قوشجى، مجمع البحرين فخر الدين طريحى، گلشن راز شيخ محمود شبسترى و مثنوى معنوى مولوى رومى است.
نثر وى ساده و روان است و از تكلّفات و تسجيعات ادبى، عارى است و براى عموم مردم قابل درك و فهم است.

نسخه هاى اين شرح

تاكنون از اين كتاب دو نسخه شناسايى شده كه هر دو به خط مؤلف تحرير شده است:
1 . نسخه كتاب خانه حضرت آية اللّه گلپايگانى در قم، به شماره 114/18. ^۱ اين نسخه را مؤلف به خط نستعليق تحرير نموده و در محرم 1260 ق به پايان رسانده است و شامل 57 برگ (114 صفحه) بوده، در هر صفحه آن 17 سطر تحرير گرديده است.
در آغاز نسخه تقريظى به خطّ استاد مؤلّف در يك صفحه تحرير شده كه فاقد تاريخ تحرير و نام نويسنده است. در انتهاى اين تقريظ مهر نويسنده آن با سجع «عبده محمدصادق بن جعفر»، نقش شده است. نص اين تقريظ چنين است:
جناب مستطاب، تاج سر اولى الالباب، عمدة الفضلاء، زبدة الفقهاء، بوذر طينت، سلمان فطرت، آقا ميرزا محمد ـ شارح اين