و در بعضى از نسخ به جاى لفظِ احوال ، حدود ديده شد. بنا بر او معنى چنين مى شود كه جوهر مبتَدَع مختلف است/10/ به عوارض و حدود، يعنى در عالم عقول اختلاف عرضى و اختلاف ذاتى هر دو به هم مى رسد؛ زيرا كه هرگاه مهيّت، واحد بوده باشد، خواه مركّب و خواه بسيط و اختلاف عارض افراد بوده باشد، اين قسم را اختلاف عرضى گويند و هرگاه مهيّت اختلاف داشته باشد مثل مهيت انسان و فرس و اين قسم را اختلاف ذاتى گويند. پس اختلاف افراد ، يك نوع اختلاف من حيث العوارض است و اختلافِ يك نوع با يك نوع ديگر، اختلاف من حيث الحدود است، يعنى وجود عقلى اختلاف ذاتى دارد. پس اختلاف مبتَدَعات از دو وجه است: بعضى امتياز دارند از بعضى به اعراض دون الحقيقه، آنها مبتدعات واقعه در عرض واحدند و بعضى اختلاف دارند به حدود حقيقيه و آنها مخترعات مختلفات طوليه اند.
نه در چيزى او را بر پا داشت. استعمال لفظ اقامه در اين جا مَجاز خواهد بود؛ زيرا كه قيام حقيقتاً از صفات اجسام است. پس مراد تعديل حقيقت و تقويم وجود اوست و يا استمرار ثبوت او.
قول امام عليه السلام «ولا على شيء حذّاه و مثّله»، لفظ «على» متعلق است بر عامل مقدّر؛ أي مستتبعاً على شيء و مستمثلاً. و نه بر حذو چيزى او را آورد ـ چنان كه گويند: «حَذو النعل بالنعل» و في الحديث النبوي : لتركبنّ سنن من كان قبلكم حذو النعل بالنعل^۱ أي تشابهونهم و تعملون مثل أعمالهم على السواء ـ او را تالى و مطابق و مماثل چيزى نكرد.

نخستين آيتش عقل كل آمدكه در وى همچو باى بسمل آمد^۲