49 ـ عافیت

۰.امام علی علیه السلام:
لا لِباسَ أجمَلُ مِنَ العافِيَةِ.^۱

۰.هيچ جامه‏ای زيباتر از عافيت نيست.

۰.امام علی علیه السلام:
بِالعافِيَةِ تُوجَدُ لَذَّةُ الحَياةِ.^۲

۰.با عافيت و سلامتى است كه لذت زندگى چشيده می‏شود.

۰.امام صادق علیه السلام:
العافِيَةُ نِعمَةٌ خَفِيَّةٌ، إذا وُجِدَت نُسِيَت، وإذا فُقِدَت ذُكِرَت.^۳

۰.عافيت نعمتى پنهان (ناشناخته) است. هر گاه باشد به دست فراموشى سپرده مى‌شود (كسى قدرش را نمى‌داند) و هر گاه نباشد به ياد آورده مى‌شود.

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
مَن صَلّى عَلَيَّ مَرَّةً فَتَحَ اللهُ عَلَيهِ بابا مِنَ العافِيَةِ.^۴

۰.هر كس يك بار بر من صلوات فرستد، خداوند درى از عافيت به رويش بگشايد.

۰.امام علی علیه السلام:
العافِيَةُ عَشرَةُ أجزاءٍ، تِسعَهٌ مِنها في الصَّمتِ إلّا بِذِكرِ اللهِ، وواحِدٌ في تَركِ مُجالَسَةِ السُّفَهاءِ.^۵

۰.عافيت ده جزء است. نُه جزء آن در دم فرو بستن است مگر از ياد خدا و يك جزء در ترك همنشينى با نابخردان.

۰.امام صادق علیه السلام:
مَن سَرَّهُ طولُ العافِيَةِ فَلْيَتَّقِ اللهَ.^۶

۰.هر كه خوش دارد از عافيت طولانى برخوردار شود، تقواى خدا در پيش گيرد.

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
سَلُوا اللهَ المُعافاةَ؛ فإنَّهُ لَم يُؤتَ أحَدٌ بَعدَ اليَقينِ خَيرا مِنَ المُعافاةِ.^۷

۰.از خداوند عافيت طلب كنيد؛ زيرا بعد از [نعمت] يقين، نعمتى بهتر از عافيت به كسى داده نشده است.

۰.الدعوات:
رُويَ أنَّ النَّبيَّ صلی الله علیه و آله دَخلَ عَلى مَريضٍ، قالَ: ما شأنُكَ؟ قالَ: صَلَّيتَ بِنا صلاةَ المَغربِ فقرأتَ القارِعَةَ، فقلتُ: اللّهمَّ إن كانَ لي عندَكَ ذَنبٌ تريدُ أن تُعذِّبني بهِ في الآخِرَةِ فَعَجِّلْ ذلكَ في الدُّنيا؛ فَصرتُ كَما ترى! فقال صلی الله علیه و آله: بِئسَما قُلتَ، ألا قُلتَ، رَبَّنا آتِنا في الدّنيا حَسَنَةً وفي الآخِرَةِ حَسَنَةً وقِنا عَذابَ النّارِ؟! فَدَعا لَهُ حَتّى أفاقَ.^۸

۰.روايت شده است كه پيامبر صلی الله علیه و آله بر بيمارى وارد شد و حالش را پرسيد او گفت: نماز مغرب براى ما خواندى و سوره قارعه را در آن تلاوت كردى؛ من گفتم: خدايا، اگر من گناهى نزد تو دارم كه می‏خواهى مرا بدان در آخرت عذاب كنى، آن را در همين دنيا جلو بينداز؛ پس اينگونه كه می‏بينى گرفتار شدم. حضرت فرمود: بد حرفى زدى. چرا نگفتى: «اى پروردگار ما! ما را در دنيا و در آخرت نيكى عطا فرما و از عذاب آتش نگهمان دار»؟ سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله براى سلامتى آن مرد دعا كرد و او بهبود يافت.

۰.امام زین العابدین علیه السلام:
ـ لَمّا ضَرَبَ عَلى كَتِفِ رَجُلٍ يَطوفُ بِالكَعبَةِ ويَقولُ: اللّهُمَّ إنّي أسألُكَ الصَّبرَ ـ: سَألتَ البَلاءَ! قُلِ: اللّهُمَّ إنّي أسألُكَ العافِيَةَ، والشُّكرَ عَلَى العافِيَةِ.^۹

۰.ـ آنگاه كه مردى را در حال طواف ديد كه می‏گويد: بار خدايا! به من صبر عطا فرما! دستى به شانه او زد و فرمود: بلا می‏طلبى؟ بگو: بار خدايا! به من عافيت و شكر بر عافيت عطا فرما.

۰.امام باقر علیه السلام:
إنَّ للهِِ عز و جل ضَنائنَ يَضُنُ بِهِم عَنِ البَلاءِ، فيُحييهِم في عافِيَةٍ، ويَرزُقُهُم في عافِيَةٍ، ويُميتُهُم في عافِيَةٍ، ويَبعَثُهُم في عافِيَةٍ، ويُسكِنُهُمُ الجَنَّةَ في عافِيَةٍ.^۱۰

۰.خداوند عز و جل را خاصگانى است كه آنان را از بلا نگه می‏دارد، زندگيشان را قرين عافيت می‏سازد، با عافيت روزيشان می‏دهد، در عافيت می‏ميراندشان، در عافيت مبعوثشان می‏كند و با عافيت در بهشت جايشان می‏دهد.