67 ـ بلا

۰.امام علی علیه السلام:
إنّ البلاءَ لِلظّالمِ أدَبٌ، و للمؤمنِ امْتِحانٌ، و للأنبياءِ دَرَجةٌ.^۱

۰.بلا براى ستمگر تأديب است و براى مؤمن امتحان و براى پيامبران درجه.

۰.امام صادق علیه السلام:
ادفَعُوا أبوابَ البَلاءِ بالاستِغفارِ.^۲

۰.درهاى بلا را با آمرزش خواهى ببنديد.

۰.امام علی علیه السلام:
اِدفَعُوا أمواجَ البَلاءِ بِالدُّعاءِ، ما المُبتَلَى الَّذي استَدَرَّ بِهِ البَلاءُ بِأحوَجَ إلَى الدُّعاءِ مِنَ المُعافَى الَّذي لا يَأمَنُ البَلاءَ.^۳

۰.امواج بلا را با دعا پس زنيد؛ بلا ديده‏ای كه بلا جانش را به لب رسانده است نيازش به دعا بيشتر از عافيت چشيده‏ای نيست كه از بلا در امان نيست.

۰.امام علی علیه السلام:
اِدفَعوا أمواجَ البَلاءِ عَنكُم بِالدُّعاءِ قَبلَ وُرودِ البَلاءِ، فَوَالَّذي فَلَقَ الحَبَّةَ و بَرَأ النَّسَمَةَ، لَلبَلاءُ أسرَعُ إلَى المُؤمنِ مِنِ انحِدارِ السَّيلِ مِن أعلَى التَّلْعَةِ إلى أسفَلِها، وَ مِن رَكْضِ البَراذينِ.^۴

۰.موج‌هاى بلا را پيش از آن كه بلا سر رسد، از خود دفع كنيد؛ سوگند به آن كه دانه را شكافت و مردمان را بيافريد، شتاب بلا به سوى مؤمن بيشتر است تا شتاب سيلاب از فراز تپه به پايين آن و از تاخت اسب‌هاى تاتارى.

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
إذا ذَكَرَ العبدُ رَبَّهُ في الرَّخاءِ أنْجاهُ اللهُ مِن البلاءِ.^۵

۰.هرگاه بنده در روزگار خوشى به ياد پروردگارش باشد، خداوند او را از بلا می‏رهاند.

۰.امام صادق علیه السلام:
إذا اُضِيفَ البلاءُ إلى البلاءِ كانَ مِنَ البلاءِ عافيةً.^۶

۰.هرگاه بلا روى بلا بيايد، از بلا رهايى حاصل می‏شود.

۰.امام صادق علیه السلام:
إذا دَعَا العَبدُ فِي البَلاءِ ولَم يَدعُ فِي الرَّخاءِ حَجَبَتِ المَلائِكَةُ صَوتَهُ، وقالوا: هذا صَوتٌ غَريبٌ، أينَ كُنتَ قَبلَ اليَومِ؟!^۷

۰.هر گاه بنده در گرفتارى دعا كند و در خوشى و آسايش دعا نكند، فرشتگان، مانع [رسيدن] صداى او [به درگاه خداوند] می‏شوند و می‏گويند: «اين، صدايى ناآشناست. تا كنون كجا بودى؟!».

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا ألصَقَ بِهِ البَلاءَ؛ فَإِنَّ اللهَ عز و جل يُريدُ أن يُصافِيَهُ.^۸

۰.خداوند عز و جل هرگاه بنده‏اى را دوست بدارد، بلا (گرفتارى) را به او مى‏پيوندد؛ زيرا خداوند مى‏خواهد او را خالص سازد.

۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
إذا أحَبَّ الله‏ُ عز و جل عَبدا صَبَّ عَلَيهِ البَلاءَ صَبّا، وثَجَّهُ عَلَيهِ ثَجّا. فَإِذا دَعَا العَبدُ قالَ جِبريلُ: أي رَبِّ، اِقضِ حاجَتَهُ؟ فَيَقولُ تَعالى: دَعهُ؛ فَإِنّي اُحِبُّ أن أسمَعَ صَوتَهُ. فَإِذا دَعا، يَقولُ عز و جل: لَبَّيكَ عَبدي، وعِزَّتي لا تَسأَلُني شَيئا إلاّ اُعطيكَ، ولا تَدعوني بِشَيءٍ إلاَّ استَجَبتُ، فَإِمّا أن اُعَجِّلَ لَكَ، وإمّا أن أدَّخِرَ لَكَ أفضَلَ مِنهُ.^۹

۰.هرگاه خداوند عز و جل بنده‏اى را دوست بدارد، بلا را سخت بر سر او سرازير مى‏كند و آن را سخت بر او مى‏بارد. پس چون بنده دعا كند، جبرئيل مى‏گويد: «پروردگارا! حاجتش را برآورم؟». امّا خداوند متعال مى‏گويد: «او را رها كن كه من دوست دارم صدايش را بشنوم» و چون دعا كند، خداوند عز و جل مى‏گويد: «بنده‏ام، لبّيك! به عزّتم سوگند كه هرچه از من بخواهى، به تو عطا مى‏كنم و هرچه دعا كنى، اجابت مى‏نمايم، [بدين معنا كه] يا آن را زود برايت برمى‏آورم و يا بهتر از آن را برايت ذخيره مى‏كنم».

۰.امام علی علیه السلام:
إذا رأيتَ ربَّكَ يُوالي علَيكَ البلاءَ فاشْكُرْهُ، إذا رأيتَ ربَّكَ يُتابِعُ علَيكَ النِّعَمَ فاحْذَرْهُ.^۱۰

۰.هرگاه ديدى پروردگارت بلا از پى بلا بر تو نازل می‏كند، سپاسگزار او باش. و هرگاه ديدى نعمت‌هاى پروردگارت پياپى به تو می‏رسد از او برحذر باش (بترس).