خداوند متعال ، كالاى دنيا را ، هر چند بزرگ باشد ، اندك و ناچيز مى‏شمارد و مى‏فرمايد :
«قُلْ مَتَعُ الدُّنْيَا قَلِيلٌ .^۱
بگو : كالاى دنيا اندك است» .

امّا حكمت را «خير كثير» مى‏نامد :
«يُؤْتِى الْحِكْمَةَ مَن يَشَاءُ وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِىَ خَيْرًا كَثِيرًا .^۲
به هر كس كه بخواهد ، حكمت مى‏دهد و هر كه حكمت يابد ، بى‏گمان ، خيرى فراوان يافته است» .

مى‏شود ،^۱ تا آن جا كه كاملاً از بين مى‏رود^۲ و در آن حال ، عقل به طور كامل ، زنده مى‏گردد^۳ و زمام انسان را به دست مى‏گيرد و از آن پس ، زمينه‏اى براى انجام دادن كارهاى ناشايست در وجود او باقى نمى‏مانَد^۴ و در نتيجه ، حكمت با عصمت‏^۵ همراه مى‏گردد و در نهايت ، همه ويژگى‏هاى حكيم و عالم حقيقى براى آدمى حاصل مى‏گردد و در بالاترين مراتب علم و حكمت ، به والاترين درجات خودشناسى و خداشناسى مى‏رسد .^۶

در اين مرتبت والا ، دل آدمى از هر چه فانى است ، گسسته مى‏گردد و به عالم بقا مى‏پيوندد ، چنان كه سرورِ حكما و اميرِ عرفا در تفسير حكمت مى‏فرمايد :
أوَّلُ الحِكمَةِ تَركُ اللَّذّاتِ ، وآخِرُها مَقتُ الفانِياتِ .^۷
آغاز حكمت ، ترك لذّت‏ها و پايان آن ، نفرت از چيزهاى نابودشدنى است .

و نيز مى‏فرمايد :
حَدُّ الحِكمَةِ الإعراضُ عَن دارِ الفَناءِ ، وَالتَّوَلُّهُ بِدارِ البَقاءِ .^۸
حكمت ، يعنى روى گرداندن از سراى ناپايدار و شيفتگى به سراى ماندگار .

اكنون با تأمّل در نقش حكمت در تكامل انسان ، روشن مى‏شود كه چرا