۳۵۷.الخصال‏- به نقل از عامر شعبى -: اميرمؤمنان على عليه السلام بدون آمادگى قبلى ، نُه نكته بيان داشت كه چشمان بلاغت را بركَندند و گوهرهاى حكمت را يتيم كردند و همه آدميان را از رسيدن به حدّ هريك از آنها باز داشتند . سه نكته از آنها در مناجات ، سه نكته در حكمت ، و سه ديگر در ادب است .
امّا آنچه در مناجات است : «خداى من ! مرا در عزّت همين بس كه بنده تواَم و اين افتخار مرا بس است كه تو پروردگار منى . تو آن گونه‏اى كه من دوست دارم . پس مرا آن گونه كه دوست دارى قرار ده» .
و آنچه در حكمت است : «ارزش هر انسانى در چيزى است كه نيك مى‏داند و آن كه اندازه خود را شناخت ، هلاك نشد و انسان در زيرِ زبانش نهفته است» .
و آنچه در ادب است : «بر هر كه مى‏خواهى ، نعمت ده تا امير او باشى و به هر كه مى‏خواهى ، اظهار نياز كن تا اسير او گردى و به هر كه مى‏خواهى ، بى‏نيازى نشان ده ، تا همانند او باشى» .

۳۵۸.امام على عليه السلام- در سفارش به پسرش امام حسن عليه السلام -: چه سخن حكيمانه‏اى جامع‏تر از اين كه آنچه براى خود مى‏پسندى ، براى مردم بپسندى و آنچه براى خود ناخوش مى‏دارى ، براى آنها هم ناخوش دارى ؟

۳۵۷.الخصال عن عامر الشّعبيّ : تَكَلَّمَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام بِتِسعِ كَلِماتٍ ارتَجَلَهُنَّ ارتِجالًا^۱ ، فَقَأنَ عُيونَ البَلاغَةِ ، وأيتَمنَ‏^۲ جَواهِرَ الحِكمَةِ ، وقَطَعنَ جَميعَ الأَنامِ عَنِ اللَّحاقِ بِواحِدَةٍ مِنهُنَّ . ثَلاثٌ مِنها فِي المُناجاةِ ، وثَلاثٌ مِنها فِي الحِكمَةِ ، وثَلاثٌ مِنها فِي الأَدَبِ .
فَأَمَّا اللّاتي فِي المُناجاةِ ، فَقالَ : إلهي كَفى‏ لي عِزًّا أن أكونَ لَكَ عَبداً ، وكَفى‏ بي فَخراً أن تَكونَ لي رَبًّا ، أنتَ كَما اُحِبُّ فَاجعَلني كَما تُحِبُّ .
وأمَّا اللّاتي فِي الحِكمَةِ ، فَقالَ : قيمَةُ كُلِّ امرِىً ما يُحسِنُهُ ، وما هَلَكَ امرُؤٌ عَرَفَ قَدرَهُ ، وَالمَرءُ مَخبُوٌّ تَحتَ لِسانِهِ .
وأمَّا اللّاتي فِي الأَدَبِ ، فَقالَ : اُمنُن عَلى‏ مَن شِئتَ تَكُن أميرَهُ ، وَاحتَج إلى‏ مَن شِئتَ تَكُن أسيرَهُ ، وَاستَغنِ عَمَّن شِئتَ تَكُن نَظيرَهُ.^۳

۳۵۸.الإمام عليّ عليه السلام- في وَصِيَّتِهِ لِابنِهِ الحَسَنِ عليه السلام - : وأيُّ كَلِمَةِ حُكمٍ جامِعَةٍ ؛ أن تُحِبَّ لِلنّاسِ ما تُحِبُّ لِنَفسِكَ وتَكرَهَ لَهُم ما تَكرَهُ لَها !^۴