۱۳۵۳.امام على عليه السلام : سپارنده دانش نزد غير اهلش ، ستمكار به آن است .

۱۳۵۴.امام على عليه السلام : حكيمان ، چون حكمت را نزد غير اهلش نهادند ، آن را تباه كردند .

۱۳۵۵.امام على عليه السلام : با نادانان از آنچه نمى‏دانند ، سخن مگوى كه تو را تكذيب كنند؛ چرا كه دانشت بر تو حقّى دارد و آن اين است كه آن را به مستحقّش بدهى و از غير مستحقّش باز دارى .

۱۳۵۶.امام على عليه السلام : دارنده دانش ، نمى‏تواند همه آن را براى همه مردم تفسير كند؛ زيرا در ميان آنان ، نيرومند و ناتوان هست و بخشى از دانش تحمّل كردنى است و بخشى نيست ، مگر آن كه خداوند بر دوستان ويژه‏اش تحمّل آن را آسان كند و به ايشان يارى دهد .

۱۳۵۷.امام على عليه السلام- در حالى كه با دستش به سينه‏اش اشاره مى‏كرد -: در اين جا دانشى انبوه است . كاش فراگيرانى برايش مى‏يافتم . آرى ! كسى را يافتم كه تيزهوش بود؛ ولى درخور اعتماد نبود . دين را ابزار دنيا كرده بود و با نعمت‏هاى خداوند بر بندگانش و به حجّت‏هاى او بر اوليايش برترى مى‏جست و يا آن كه پيرو حاملان (اهل) حق بود ؛ ولى از باريك‏بينى در نكته‏هاى آن بى‏بهره و با نخستين شبهه ، شك در دلش مى‏افتاد. بدان كه نه اين [مناسب است‏] و نه آن يا آن كه شيفته لذّت و رام شهوت و هميشه در پى گرد آوردن و اندوختن بود . اينان ، نمى‏توانند كوچك‏ترين پاسدار دين باشند و بيشتر به چارپايان چرنده شبيه‏اند . اين گونه ، دانش با مرگ حاملانش مى‏ميرد .

۱۳۵۳.الإمام عليّ عليه السلام : واضِعُ العِلمِ عِندَ غَيرِ أهلِهِ ظالِمٌ لَهُ.^۱

۱۳۵۴.عنه عليه السلام : إنَّ الحُكَماءَ ضَيَّعُوا الحِكمَةَ لَمّا وَضَعوها عِندَ غَيرِ أهلِها.^۲

۱۳۵۵.عنه عليه السلام : لا تُحَدِّثِ الجُهّالَ بِما لا يَعلَمونَ فَيُكَذِّبوكَ بِهِ ، فَإِنَّ لِعِلمِكَ عَلَيكَ حَقًّا وحَقُّهُ عَلَيكَ بَذلُهُ لِمُستَحِقِّهِ ومَنعُهُ مِن غَيرِ مُستَحِقِّهِ.^۳

۱۳۵۶.عنه عليه السلام : لَيسَ كُلُّ العِلمِ يَستَطيعُ صاحِبُ العِلمِ أن يُفَسِّرَهُ لِكُلِّ النّاسِ ؛ لِأَنَّ مِنهُمُ القَوِيَّ وَالضَّعيفَ ، ولِأَنَّ مِنهُ ما يُطاقُ حَملُهُ ومِنهُ ما لا يُطاقُ حَملُهُ ، إلّا مَن يُسَهِّلُ اللَّهُ لَهُ حَملَهُ وأعانَهُ عَلَيهِ مِن خاصَّةِ أولِيائِهِ.^۴

۱۳۵۷.عنه عليه السلام : إنَّ هاهُنا لَعِلماً جَمًّا - وأشارَ بِيَدِهِ إلى‏ صَدرِهِ - لَو أصَبتُ لَهُ حَمَلَةً ! بَلى‏ أصَبتُ لَقِناً غَيرَ مَأمونٍ عَلَيهِ ، مُستَعمِلًا آلَةَ الدّينِ لِلدُّنيا ، ومُستَظهِراً بِنِعَمِ اللَّهِ عَلى‏ عِبادِهِ ، وبِحُجَجِهِ عَلى‏ أولِيائِهِ ؛ أو مُنقاداً لِحَمَلَةِ الحَقِّ ، لا بَصيرَةَ لَهُ في أحنائِهِ ، يَنقَدِحُ الشَّكُ في قَلبِهِ لِأَوَّلِ عارِضٍ مِن شُبهَةٍ . ألا لا ذا ولا ذاكَ ! أو مَنهوماً بِاللَّذَّةِ ، سَلِسَ القِيادِ لِلشَّهوَةِ ، أو مُغرَماً بِالجَمعِ وَالاِدِّخارِ ، لَيسا مِن رُعاةِ الدّينِ في شَي‏ءٍ ، أقرَبُ شَي‏ءٍ شَبَهاً بِهِما الأَنعامُ السّائِمَةُ ! كَذلِكَ يَموتُ العِلمُ بِمَوتِ حامِليهِ.^۵