۱۶۶۹.امام باقر عليه السلام : به خدا سوگند ، نزد ابليس ، مرگ دانشمند از مرگ هفتاد عابد ، محبوب‏تر است .

۱۶۷۰.امام باقر عليه السلام- در نامه‏اش به سعدِ خير -: اى برادر من! خداوند عزّ و جلّ در ميان هر يك از فرستادگان خود ، بازماندگانى از اهل دانش قرار داده است كه گم‏راهان را به هدايت فرا مى‏خوانند و همراه آنان ، بر آزارها شكيبايى مى‏ورزند ، به منادى الهى پاسخ مى‏دهند و به سوى خدا مى‏خوانند . پس خدايت بيامرزد ، آنان را بياب كه آنان ، در جايگاهى والايند؛ هر چند در دنيا خوار شده باشند . آنان ، با كتاب خدا مردگان را زنده مى‏كنند و با نور الهى در تاريكى مى‏بينند ؛ بسى كشتگان ابليس را كه زنده ساخته‏اند و بسى سرگشته گم‏گشته را ره نموده‏اند ؛ براى هلاك نشدن بندگان ، خونشان را نثار مى‏كنند و چه نيكوست اثر [رحمت و هدايت و نصرت ]ايشان بر بندگان و چه زشت است آثار [مخالفت و زيان و درشتى‏] بندگان بر ايشان .

۱۶۷۱.امام صادق عليه السلام : دانشمندان شيعه ما ، مرزداران مرزى هستند كه ابليس و عفريت‏هايش در وراى آن قرار دارند . از در آمدن آنان بر پيروان ناتوان ما جلوگيرى مى‏كنند و از تسلّط ابليس و پيروان ناصبى او مانع مى‏شوند .

۱۶۷۲.امام كاظم عليه السلام : يك فقيه كه يتيمى از يتيمان بازمانده از مشاهده ما را با آموختن نيازهايش نجات دهد ، براى ابليس ، از هزار عابد ، گران‏تر مى‏آيد؛ چون همّت عابد ، تنها خودش است و فقيه ، افزون بر خود ، به بندگان و كنيزان خدا هم مى‏انديشد ، تا آنان را از دست ابليس و گردنكشان وى بِرَهاند و از اين رو ، او نزد خدا از هزار عابد و هزار هزار عابد ، برتر است .

۱۶۶۹.الإمام الباقر عليه السلام : وَاللَّهِ لَمَوتُ عالِمٍ أحَبُّ إلى‏ إبليسَ مِن مَوتِ سَبعينَ عابِداً.^۱

۱۶۷۰.عنه عليه السلام- في كِتابِهِ إلى‏ سَعدِ الخَيرِ - : يا أخي ، إنَّ اللَّهَ عزّ و جلّ جَعَلَ في كُلٍّ مِنَ الرُّسُلِ بَقايا مِن أهلِ العِلمِ يَدعونَ مَن ضَلَّ إلَى الهُدى‏ ويَصبِرونَ مَعَهُم عَلَى الأَذى‏ ، يُجيبونَ داعِيَ اللَّهِ ويَدعونَ إلَى اللَّهِ ، فَأَبصِرهُم رَحِمَكَ اللَّهُ ، فَإِنَّهُم في مَنزِلَةٍ رَفيعَةٍ وإن أصابَتهُم فِي الدُّنيا وَضيعَةٌ ، إنَّهُم يُحيونَ بِكِتابِ اللَّهِ المَوتى‏ ويُبَصِّرونَ بِنورِ اللَّهِ مِنَ العَمى‏ ، كَم مِن قَتيلٍ لِإبليسَ قَد أحيَوهُ ! وكَم مِن تائِهٍ ضالٍّ قَد هَدَوهُ ! يَبذِلونَ دِماءَهُم دونَ هَلَكَةِ العِبادِ ، وما أحسَنَ أثَرَهُم عَلَى العِبادِ ! وأقبَحَ آثارَ العِبادِ عَلَيهِم !^۲

۱۶۷۱.الإمام الصادق عليه السلام : عُلَماءُ شيعَتِنا مُرابِطونَ فِي الثَّغرِ الَّذي يَلي إبليسَ وعَفاريتَهُ ، يَمنَعونَهُم عَنِ الخُروجِ عَلى‏ ضُعَفاءِ شيعَتِنا ، وعَن أن يَتَسَلَّطَ عَلَيهِم إبليسُ وشيعَتُهُ النَّواصِبُ.^۳

۱۶۷۲.الإمام الكاظم عليه السلام : فَقيهٌ واحِدٌ يُنقِذُ يَتيماً مِن أيتامِنا المُنقَطِعينَ عَن مُشاهَدَتِنا بِتَعَلُّمِ ما هُوَ مُحتاجٌ إلَيهِ ، أشَدُّ عَلى‏ إبليسَ مِن ألفِ عابِدٍ ؛ لِأَنَّ العابِدَ هَمُّهُ ذاتُ نَفسِهِ فَقَط ، وهذا هَمُّهُ مَعَ ذاتِ نَفسِهِ ذاتُ عِبادِ اللَّهِ وإمائِهِ ، لِيُنقِذَهُم مِن يَدِ إبليسَ ومَرَدَتِهِ ولِذلِكَ هُوَ أفضَلُ عِندَ اللَّهِ مِن ألفِ عابِدٍ وألفِ ألفِ عابِدٍ.^۴