مفهوم شناسی نور بودن خداوند با تکیه بر روایات تفسیری فریقین
سال
/ شماره پیاپی
/
صفحه
51-76
چکیده :
نور اسمی از اسمای حسنای خداوند و نام یکی از سوره های قرآن کریم و از کلماتی است که در قرآن و احادیث بر مصادیق گوناگونی اطلاق شده است. گرچه این مصادیق متعددند، ولی وجود ویژگی خاصی در آن مصادیق سبب نام‌گذاری نور به آنان می‌باشد.
مشهورترین آیهای که در قرآن کریم بحث نور را مطرح کرده است آیه 35 سوره نور است که واژۀ نور در آن پنج مرتبه به کار رفته است.
در طلیعه این آیه خداوند نور آسمانها و زمین معرفی شده است اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ.
مفسران، متکلمان، محدثان، فیلسوفان و عارفان دیدگاههای گوناگونی در خصوص معنای آن مطرح کرده اند؛ اما مهم‌ترین دیدگاه در زمینه نور بودن خداوند بر اساس روایات تفسیری فریقین، هدایتگری خداوند است.
کلیدواژه‌های مقاله :نور؛ مفهوم شناسی نور؛ روایات تفسیری؛ آیة النور؛ فریقین
