از آن اشاره مي‌كند و از اقدام فخرالدوله علي بن حسين، وزير سلاجقه روم (وزير غياث الدين کيخسرو سوم) در حك برخي كلمات حضرت بر ديوارهاي گوك مدرسه ^۱ در سيواس آناتولي (سال670 ق) ياد كرده، خود به نقل و بررسي آن ديوارنوشته‌ها مي‌پردازد. ^۲ با اين همه، او نيز نسبت به امثال گلدتسهير و بروكلمان راهي به پيش نمي‌گشايد و نسبت جعلي و بدون تاريخ بودن كلمات (و اشعار) علی علیه السلامعليه السلام) را تكرار مي‌كند. ^۳ ديگر هم‌وطن او، رژي بلاشر با احتياط كمتري و با ارجاع به اثر ج. سلطانِ ^۴ مسلمان، در کتاب تاريخ ادبيات عرب خود، ضمن بحث از فن خطبه در ادبيات منثور عربي، ^۵ از خطبه‌هاي خطيب‌ترين خليفه راشد، علی علیه السلامعليه السلام) و گرد آوري آنها در نهج‌البلاغه سخن مي‌گويد. ^۶ از نظر بلاشر، تکامل فن خطبه تحت تأثير دين اسلام بوده است ^۷ . اما او نيز از خطب نهج‌البلاغه، با صفت«منسوب» ياد مي‌كند ^۸ . ديگر مورخ فرانسوي نويس ادبِ عربي، م عبدالجليل، نيز كه تاريخ ادبيات عرب او به سال 1943م، در پاريس منتشر شد، در ابتدا نسبت به نثرهاي منسوب به صدر اسلام ترديد کرده ^۹ نوشته است:
شايسته است در مجموعه آثار ادبي منسوب به علی علیه السلامعليه السلام) بيشتر دقت كنيم؛^۱۰
چنان كه وي ديوان حضرت را پرحجم و سخت مظنون خوانده، نهج‌البلاغه را نيز حداكثر منسوب به علی علیه السلامعليه السلام) مي‌نامد. ^۱۱ با اين حال، در ادامه مباحث عبدالجليل، به تمايزاتي نسبت به پژوهش‌هاي جاري خاورشناسان نيز بر مي‌خوريم كه به احتمال، در اثر مسلمان بودن و يا آشنا بودن وي با اسلام رخ داده است. تفاوت نخست، آن است كه او بر خلاف عرف و عادت غربيان به تجزيه و تحليل محتواي نهج‌البلاغه مي‌پردازد ^۱۲ و در گام دوم نيز تصريح مي‌كند كه هيچ دليل قاطعي بر ناصحيح بودن کل مجموعه نهج‌البلاغه در دست نيست ^۱۳ و اين مطلبي است که تا پيش از او هيچ خاورشناسي آن را طرح نکرده بود. حتي عبدالجليل به نوعي روش تحقيق درباره اصالت نهج‌البلاغه را نيز به خوانندگان و نسل‌هاي بعد عرضه مي‌دارد كه:
شايد از طريق پژوهشي دقيق امكان شناخت ناسره كتاب را بازيابيم و متون صحيح و كهني را ـ كه با زباني پر استعاره و پر توان، ويژگي‌هاي پيچيده و دردناك حيات علی علیه السلامعليه السلام) را نمايش مي‌دهد ـ استخراج كنيم.^۱۴