1. ديه مجوس

دية اليهودي و النصراني و المجوسي ثمانمأة درهم.^۱

2. الحاق مجوس به اهل کتاب در موضوع جزيه

[...] سنّ في المجوس سنّة أهل الكتاب في الجزية.^۲

3. استرضاع صبي

لا تسترضعوا للصبي المجوسية و استرضع له اليهودية و النصرانية.^۳

3. قصاص مجوسي

اميرالمؤمنين( کان يقول: تقيص النصراني و اليهودي و المجوسي بعضهم من بعض [...].^۴

3. ارث مجوس

إنّ أهل الکتاب و المجوس يرثون و يورثون ميراث الاسلام من وجه القرابة التي تجوز في الاسلام.^۵

نام‌هاي فارسي در حديث

در الکافي علاوه بر نام شهرها، از برخي شخصيت‌ها، اشياء، حيوانات، غذاها و مانند آنها هم با نام فارسي ياد شده يا براي نام‌هاي فارسي، واژه‌هاي معادل عربي به کار رفته است. وفور اين نام‌ها، شاهدي است بر روند تعامل ميان دو فرهنگ ايراني و اسلامي که مسلماً يک‌سويه نبوده است. در عين حال، مهم‌تر از اين امر، وجود الفاظ فارسي در متن روايات منقول از ائمه اطهار يا تأکيد بر تکلم آنان به زبان فارسي است که بدون ترديد در چارچوب تعامل تاريخي ميان دو زبان فارسي و عربي اهميت دارد. برخي از واژه‌هاي مذکور از اين قرارند:
باقالي و لوبيا (ج6، ص344)، موز (ج6، ص360)، ماش (ج6، ص344)، کرفس (ج6، ص396)، بادنجان (ج6، ص372)، خز و ابريشم (ج6، ص442 و 451 و 452)، زنجبيل (ج6، ص425 و 426)، سکنجبين (ج6، ص426)، ماست (ج6، ص338)، کتان (ج6، ص449)، فاخته (ج6، ص551)، دسکره (ج6، ص252)، خوان (ج6، ص292)، بخور (ج6، ص519)، طشت [تشت] (ج6، ص291)، القباج [کبک]