يکی از شبهه‌های مطرح شده در موضوع عصمت پيامبران اين است که آيا پيامبران از ناخود آگاهی (سهو) و فراموشی به هنگام عمل به احکام شرعی و در امور عادی و زندگی شخصی به دور و در امان‌اند يا همانند ساير مردم به سهو و نسيان در اين موارد گرفتار می شوند؟ بيشتر متکلمان و دانشمندان شيعه به عصمت پيامبران از سهو و نسيان باور دارند و دلايلی را براي اثبات آن، در جای خود آورده‌اند؛ ولی بعضی از دانشمندان شيعه و در صدر آنها، مرحوم شيخ صدوق و استادش ابن‌وليد، به روا بودن سهو و فراموشی پيامبران به هنگام عمل به احکام شرعی باورمنداند. اصلی ترين دليل اين دسته از عالمان شيعه، رواياتی است که در منابع شيعه و اهل سنت درباره سهو و اشتباه پيامبر(ص) در نماز وارد شده است. در اين مقاله به بررسی و تحليل روايات وارد شده پرداخته شده و ثابت گرديده که با اين روايات نمی توان سهو و حتی اسهای پيامبر(ص) را ثابت کرد.