سوء استفاده از مفهوم شفاعت، در چارچوب همين فرآيند، صورت گرفته است؛ بدين معنا كه از ديد غاليانه، شفاعت، چراغ سبزي است كه براي غوطه ور شدن در گناهان، قرار داده شده است؛ ديدگاهي كه بر اساس آن، بر خود نهادن نام شيعه و دوستدار اهل بيت( بودن، مجوزي براي اباحي‌گري است. همين اباحي گري مطلق مي‌تواند علت عمده‌اي براي پيوستن گروهي از مردم شهوت پرست به جريان غلو باشد.
3. جعل و دس در متون ديني
وضع و جعل حديث و نسبت دادن آن به پيشوايان ديني و داخل كردن آنها در احاديث صحيح، از شمار تلاش‌هاي جدي غلات محسوب مي‌شود. ۱ از جلمه اين افراد، مغيرة بن سعيد است كه ادعا كرده نزديك به دوازده هزار حديث جعلي در احاديث امام صادق( وارد كرده است. ۲
در كتب رجالي شيعه، نام بسياري از غلات با عنوان‌هاي وضّاع و كذّاب همراه شده است؛ به اين صورت كه احاديثي را به دروغ از قول معصوم( بي‌واسطه يا با واسطه براي ديگران نقل مي‌كردند و يا آن‌كه در هنگام استنساخ از يك كتاب معتبر شيعي، رواياتي را هم از نزد خود با سلسله اسنادي شبيه اسناد كتاب اصلي، در كتاب نسخه برداري شده، جاي مي‌دادند.
هشام بن حكم از قول امام صادق( چنين نقل مي‌كند: مغيرة بن سعيد، به عمد، بر پدرم (امام باقر() دروغ مي‌بست. ياران او كه در ميان ياران پدرم مخفي بودند، كتاب‌هاي اصحاب پدرم را مي‌گرفتتد و به مغيره مي‌دادند و او در آن كتب به صورت مخفيانه، كفر و زندقه را جاي مي‌داد و آنها را به پدرم اسناد مي‌داد. سپس آن كتب را به يارانش مي‌داد تا در بين شيعيان، پخش و منتشر كنند. پس هر نوع غلوي كه در كتاب‌هاي پدرم مي‌يابيد، بدانيد كه از آن مواردي است كه مغيره، به صورت مخفيانه در كتب پدرم جاي داده است. ۳
و يا آن‌كه امام رضا( در ضمن روايتي خطاب به حسين بن خالد فرمود: اي پسر خالد، بي‌گمان، اخبار و روايات منسوب به ما، در باب جبر و تشبيه را غلاتي ساختند كه عظمت خدا را كوچك كردند، پس كسي كه آنها را دوست بدارد، ما را دشمن دانسته است... . ۴
لازم به ذكر است كه شيعه، خيلي زود توانست با كمك علم رجال و نقادي متن و محتوا، بسياري از احاديث جعل شده به وسيله غلات را با ارائه آنها به ائمه بعدي از درون كتب خود براند و كتب حديثي خود را پالايش كند؛ بويژه صاحبان كتب اربعه شيعه، توجه بيشتري به پالايش احاديث هم از نظر متن و هم از نظر سند داشتند و بدين وسيله خدمت بزرگي به معارف شيعه كردند. اما با اين حال، باز هم نمي‌توان با قاطعيت ادعا كرد كه همه احاديث كتب اربعه، به يقين از سوي معصومان( صادر شده است و هيچ حديث جعلي در اين كتب يافت نمي‌شود.
1.. كليات في علم الرجال، ص۴۱۹.
2.. الموضوعات في الاثار و الاخبار، ص۱۵۰.
3.رجال الكشي، ص۱۴۷.
4.. بحار الانوار، ج۳، ص۲۹۴.
