(قُرْآنٌ کَرِيمٌ)، (واقعه: آيه 77)، 60. مکرّمة (عبس: آيه 13)، 61. کلام الله (توبه: آيه 6، فتح: آيه 15)، 62. کلمة ربّک (انعام: آيه 115)، (کلماتُه) (نفال: آيه 7)، المکنون (الکتاب المکنون) (واقعه: آيه 78).
63. المجيد (لْقُرْآن لْمَجِيد)، (ق: آيه 1، بروج: آيه 21)، 64. النَّبَأ (النَّبَأُ الْعَظِيم) (ص : آيه 67، نبأ: آيه 2)، 65. النّذير (فصّلت: آيه 4)، 66. التنزيل (تَنزِيلُ لْکِتابِ) (غافر: آيه 2، واقعه: آيه 80، فصّلت: آيه 42، فصّلت: آيه 2). 67. نعمة الله (بقره: آيه 231)، 68. النّور (نُوراً مُّبِيناً)، (اعراف: آيه 157)، 69. المنير (الکتاب المنير)، (آل عمران: آيه 184، فاطر: آيه 25، لقمان: آيه 31)، 70. الوَحي (انبيا: آيه 45)، 71. الموعظة (نور: آيه 34)، 72. الهُدي (بقره: آيه 159)، 73. المُهيمِن (مائده: آيه 48).
ديگر صفاتِ مذکور در احاديث
نام‌هايي که به طور مستقل، از احاديث استخراج نموديم، عبارت‌اند از:
74. مأدبة الله، ۱ 75. حجّة الله، ۲ 76. الشافع المُشَفَّع، ۳ 77. الماحِل المُصَدَّق، ۴ 78. الغِني، ۵ 79. الدواء، ۶ 80. الدليل، ۷ 81. الناصح، ۸ 82. الکتاب الناطق ۹ (صامت ناطق ۱۰ )، 83. المنهاج البادي، ۱۱ 84. الهادي (الکتاب الهادي)، ۱۲ 85. الخزائن، ۱۳ 86. عهد الله. ۱۴
1.. پيامبر خدا: إنّ هذا القرآن مأدبة الله (مجمع البيان: ج ۱ ص ۸۵؛ جامع الأخبار: ص ۱۱۴ ح ۲۰۰؛ بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۱۹ ح ۱۸؛ المصنّف، ابن ابي شيبه: ج ۷ ص ۱۶۵ ح ۳؛ کنز العمّال: ج ۱ ص ۵۲۶ ح ۲۳۵۶).
2.. امام علي(: القرآن ... حجّة الله علي خلقه ( نهج البلاغة: خطبه ۱۸۳؛ بحارالأنوار: ج ۹۲ ص ۲۰ ح ۲۰).
3.. پيامبر خدا: ... فعليکم بالقرآن، فإنّه شافع مشفّع و ماحِلٌ مصدّق ( الکافي: ج ۲ ص ۵۹۹ ح ۲؛ تفسير العياشي: ج ۱ ص ۲ ح ۱؛ النوادر، راوندي: ص ۱۴۴ ح ۱۹۷ نيز ر.ک: نهج البلاغة: خطبه ۱۷۶).
4.. همان، و نيز حديث منقول از امام صادق(: ... والکتاب هو جملة القرآن الذي يصدِّقه مَن کان قبله مِن الأنبياء (تفسير القمّي: ج ۱ ص ۹۶؛ تفسير العياشي: ج ۱ ص ۱۶۲ ح ۱).
5.. پيامبر خدا: القرآن غني لا فقر بعده و لا غني دونه ( المعجم الکبير: ج ۱ ص ۲۵۵ ح ۷۳۸، مسند أبي يعلي: ج ۳ ص ۱۸۳ ح ۷۲۶۵، المصنّف، ابن أبي شيبة: ج ۷ ص ۱۵۶ ح ۳، کنز العمّال: ج ۱ ص ۵۱۶ ح ۲۳۰۷؛ مجمع البيان: ج ۱ ص ۸۴). نيز از امام علي( ( نهج البلاغة: خطبه ۱۷۶) و امام صادق( (ثواب الأعمال: ص ۱۲۸ ح ۱؛ بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۱۹ ح ۱۸).
6.. پيامبر خدا: القرآن هو الدواء الفردوس: ج ۳ ص ۲۲۹ ح ۴۶۷۶؛ کنز العمّال: ج ۱ ص ۵۱۷ ح ۲۳۱۰؛ الدعوات: ص ۱۸۸ ح ۵۲۱؛ بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۱۷۶ ح ۴).
7.. پيامبر خدا: ... فعليکم بالقرآن ... و هو الدليل يدلّ علي خير سبيل ( الکافي: ج ۲ ص ۵۹۹ ح ۲ ؛ تفسير العياشي: ج ۱ ص ۲ ح ۱؛ بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۱۷ ح ۱۶؛ کنز العمّال: ج ۲ ص ۲۸۹ ح ۴۰۲۷).
8.. امام علي(: اعلموا أنّ هذا القرآن هو الناصح الذي لا يغشّ، والهادي الذي لا يضلّ، والمحدّث الذي لا يکذب ( نهج البلاغة: خطبه ۱۷۶؛ غرر الحکم: ح ۳۵۹۱).
9.. امام علي(: إنّ الله بعث رسولاً هادياً بکتاب ناطق وأمر قائم ( نهج البلاغة: خطبه ۱۶۹؛ بحار الأنوار: ج ۲ ص ۲۶۵ ح ۱۶؛ الثقات، ابن حبّان: ج ۲ ص ۲۸۱ که در آن، صادقاً ... واضح به جاي هادياً ... قائم آمده است).
10.. امام علي(: القرآن آمر زاجر، وصامت ناطق، حجّة الله علي خلقه... ( نهج البلاغة: خطبه ۱۸۳؛ بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۲۰ ح ۲۰).
11.. امام علي(: ابتعثه بالنور المضيء والبرهان الجلي، والمنهاج البادي، والکتاب الهادي ( نهج البلاغة: خطبه ۱۶۱؛ بحار الأنوار: ج ۱۸ ص۲۲۲ ح ۵۸).
12.. همان جا.
13.. امام زين العابدين(: آيات القرآن خزائن، فکلّما فتحت خزانة ينبغي لک أن تنظر ما فيها ( الکافي: ج ۲ ص ۶۰۹ ح ۲؛ عدّة الداعي: ص ۲۶۷ که در آن خزائن العلم آمده است. نيز ر.ک: نهج البلاغة: خطبه ۱۶۱؛ بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۲۱۶ ح ۲۲).
14.. امام صادق(: القرآن عهد الله إلي خلقه ( الکافي: ج ۲ ص ۶۰۹ ح ۱؛ عدّة الداعي: ص ۲۷۳؛ وسائل الشيعة: ج ۶ ص ۱۹۸ ح ۷۷۲۱).
