3. امام علي( مي‌فرمايد:
إنّ الدنيا حلوة حضرة، تفنّن الناس بالشهوات و تزين لهم بعاجلها، و أيم الله أنّها لتغرّ من أملها و تخلّف من رجاها (الکافي: ج 8 ص 256 ح 368؛ بحار الأنوار: ج 32 ص 233 ح 186).
همانا دنيا، شيرين و زيباست؛ مردم را با شهوات، مفتون مي‌سازد و با پديده‌هاي زودگذرش براي آنان، ظاهرسازي مي‌کند. به خدا سوگند، دنيا، هر کس را که به آن آرزومند باشد، فريب مي‌دهد و هر کس را که به آن اميد داشته باشد، نااميد مي‌سازد.
4. امام علي( مي‌فرمايد:
الأمل کالسّراب، يغرّ من رآه و يخلّف من رجاه (غرر الحکم: ح 7207؛ عيون الحکم و المواعظ: ص 57).
آرزو، مثل سراب است؛ کسي را که به آن نگاه کند، مي‌‌فريبد و کسي را که به آن اميد بندد، نااميد مي‌سازد.
5. امام علي( مي‌فرمايد:
من أمل ما لا يمکن، طال ترقبه.
هر که آنچه را ناممکن است، آرزو کند، انتظار او طولاني [و بي‌پايان] خواهد بود.
6. ايشان، در همين باره مي‌فرمايد:
من أمل الري من السراب، خاب أمله و مات بعطشه (غرر الحکم: ح 2374؛ عيون الحکم و المواعظ: ص 425).
هر کس از سراب، آرزوي سيراب شدن داشته باشد، آروزيش نااميد مي‌شود و با تشنگي مي‌ميرد.
7. ايشان، در کلام ديگري مي‌فرمايد:
من سعي في طلب السراب، طال تعبه و کثر عطشه (غرر الحکم: ح 2375؛ عيون الحکم و المواعظ: ص 425).
هرکه در پي سراب، روان شود، زحمت او طولاني مي‌گردد و تشنگي‌اش افزون شود.
8. امير مؤمنان، در روايت ديگري، اين چنين به اين واقعيت اشاره کرده است: من کثر مناه، کثر عنائه (غرر الحکم: ح 7306؛ عيون الحکم و المواعظ: ص 459).
هر کس آرزوهايش زياد شود، سختي‌هايش فراوان مي‌شوند.

خانواده حديث مثال دوم:

1. امام علي(:
قال رسول الله(: أديموا ذکر هادم اللذّات. قالوا: يا رسول الله! و ما هادم اللذّات؟ قال: الموت؛ فإنّه من أکثر ذکر الموت، سلا عن الشهوات، و من سلا عن الشهوات، هانت عليه المصيبات، و من هانت