إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (بقره: آيه ۱۵۳؛ سوره انفال، آيه ۴۶؛ بدون شک، خدا با شکيبايان است.‌(
قطعاًً چگونگي تحقّق اين همراهي را از طريق علل و عوامل طبيعي و قابل لمس، فراهم نموده است.
بر اساس آيات قرآن، خودِ صبر، از جانب خداست:
وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلاَّ بِاللّهِِ(نحل: آيه ۱۲۷) ؛ صبر کن و صبر تو، جز به [توفيق] خدا نيست. (
به همين جهت، ائمّه اطهار( در قالب دعا به ما آموخته‌اند که صبر را از درگاه کريمانه‌اش طلب کنيم:
اللّهمَ إنِّي أسئلُک صبراً جميلاً!
بار خدايا! من از تو، صبري نيکو خواهانم (مصباح المتهجّد: ص 594).
اينها نشان مي‌دهد که صبر، امري اعطايي است ^۱ .
همچنين، بنا به فرمايش پيامبر اکرم(، صبر، به اندازه و به موقع، نازل مي گردد:
إنَّ اللّهَ -تبارک و تعالي- ينزِّلّ المَعوّنَةَ علي قدر المَؤونَةِ و ينزّل الصبرَعلي قدر شدَّةِ البلاء.
خداي‌ ـ تبارک و تعالي ـ کمک را به اندازه احتياج، و صبر را به مقدار سختي و گرفتاري، نازل مي‌فرمايد ( قرب الإسناد: ص 55).
يعني اگر انسان بتواند سير طبيعي برخورد با مشکلات را حفظ کند، قاعدتاً همين ميزان صبر مي‌بايد جهت کنترل وي از عواقب بعدي، کفايت کند، البته اگر حدّ متعارفي از ناملايمت ناراحتي را که طبيعتاً براي انسان وجود دارد، پذيرفته باشيم؛ زيرا براي مثال، در مصيبتي چون غمِ از دست دادن فرزند، والدين، به جهت پيوند عاطفي و مهر و محبّتي که خدا در نهاد انسان قرار داده است، حزن و اندوه والدين، امري عادي است و اتّفاقاً اگر غمگين و پريشان نشوند، جاي سؤال و تعجب