يعني خداوند، هيچ قضايي را در حقّ مؤمن جاري نمي گرداند، مگر اين‌که براي او خير است و هرگاه مؤمن مورد آزمايش قرارگيرد، آن آزمايش، در حقيقت، کفّاره گناهان اوست و بسيارند مواردي که حقيقت آنها بر ما پوشيده است. اين مطلب، در کلام معصومان( با مضامين والايي چنين آمده است:
براي بنده در پيشگاه خدا، درجه‌اي است که با عمل خود، بدان نمي‌رسد؛ بلکه خدا، او را گرفتار دردهاي بدنش مي‌کند يا مصيبتِ مال و فرزند به او رسد. اگر صبر کند، خداي او را بدان درجه مي‌رساند ( المؤمن: ص 26 ح45).
و در جاي ديگري از مسيح( نقل است که فرموده:
إنّکُمْ لا تُدرِکوُنَ ما تُحِبُّونَ إلّا بِصَبْرِکُم عليه ما تَکرَهُونَ.
شما بدانچه دوست داريد، نخواهيد رسيد، مگر با صبر کردن بر آنچه دوست نداريد (مسکن الفؤاد: ص 42).
پرواضح است که فرد با آگاهي از چنين ثمراتي که مصداق ( فِيهِ خَيراً کَثِيراً ) است، در تنگناهاي زندگي، به جاي ناشکيبايي و بي‌تابي، صبر و توکّل به پيشگاه دستگير و پناهِ درماندگان و بيچارگان عالَم را لحاظ گردانده، تنها از او، که ياري‌اش رايگان و مبذول است، مدد مي‌جويد.
2. مصيبت‌ها بي اجر و پاداش نمي‌مانند.
قرآن کريم، با تعبير وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ (بقره: آيه ۱۵۵)( به صابران، مژده بشارت داده است. خداي حکيم، گر چه از روي مصلحتي که خود بدان آگاه‌تر است، بندگانش را در معرض آزمايش و ابتلا قرار داده و مي آزمايد، ولي به عوض رنج و مشقّتي که به ايشان مي رسد، پاداشي به غايت نيکو و قابل ملاحظه، در نظر گرفته است:
وَلَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُواْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ(نحل: آيه ۹۶)؛ قطعاً کساني را که شکيبايي کردند، به بهتر از آنچه عمل مي‌کردند، پاداش خواهيم داد. (
در برخي روايات، اين اجر برابر اجر هزار شهيد، ذکر گرديده است:
أيما رَجُلٍ اشتکي فصَبَرَ و احتَسَبَ، کتَبَ اللّهُ له مِنَ الأجرِ أجرَ ألفِ شهيدٍ.
هر مردي که به دردي گرفتار شود و صبر کند و آن را در راه خدا به شمار آورد، خداوند، اجر هزار شهيد را برايش مي‌نويسد (وسائل الشيعة: ج2 ص 403 ح 2473).
و در روايتي از امام باقر(، اين اجر به‌گونه‌اي غير قابل تصوّر بيان شده است:
لو يعلَمُ المؤمنُ ما لَهُ في المصائبِ مِنَ الأجرِ لَتَمَنّي أنَّه قُرِّضَ بِالمَقاريضِ.
اگر مؤمن بداند که در مصيبت‌ها چه اجري براي او نهفته است، آرزو مي‌کرد که با قييچ، ريزريز شود ( کافي: ج2 ص 255).
3. انسانِ گرفتار، تنها و بي ياور نيست.
وقتي خداي سبحان مي‌فرمايد:
