خداوند ـ تبارک و تعالي ـ براي حفظ حرمت و آبروي مؤمنان، اهميت خاصّي قائل است و اين مهم را مي‌توان از اهتمام اسلام در دفاع از حريم حقوقي مؤمنان دريافت، بويژه آن‌جا که در قوانين جزايي براي کوچک‌ترين صدمه جسمي ديه تعين شده است و يا در آن جايي که حيثيت مؤمنانِ پاک دامن، از سوي عدّهاي در معرض خطر قرار گيرد، تحت شرايطي حد جاري مي‌شود.
بي شک، اين همه ارج و احترام قائل شدن براي شخصيت يک انسان، از آن جهت است که بستر رشد و تعالي هر چه بيشتر وي، فراهم آيد و به هميين خاطر است که خداي متعال، به هيچ يک از مؤمنان، اين اجازه را نمي‌دهد تا خود را در وضعيتي قرار دهند که به خواري و خفّت آنان بينجامد:
إنَّ اللّه -تبارک و تعالي- فَوَّضَ إلي المؤمنِ کلَّ شيء إلّا إذلالَ نفسهِ.
خداي -تبارک و تعالي- اختيار هر يچزي را به مؤمن واگذار کرده است، جز اختيار خوار کردن خود را ( الکافي: ج5 ص 63).
از سويي، باز گو نمودن گرفتاري‌ها و اظهار يأس و نوميدي نزد ديگران، بويژه نااهلان، از جمله مصاديق بارز خوار کردن خود است. اين مطلب، مورد تأييد روايات نيز هست:
مَن أبدي إلي الناسِ ضرَّهُ فقد فضح نفسَهُ.
هرکس، گرفتاري خود را بر مردم آشکار نمايد، در حقيقت، خود را رسوا خواهد ساخت (کنز الفؤاد: ج2 ص194 ؛ أعلام الدين: ص159).
در اين ميان، صبر در گرفتاري‌ها، به‌گونه‌اي که شخص نزد هر بنده‌اي زبان به شِکوه نگشايد، مي‌تواند سرپوشي بر حفظ شأن و شخصيت اجتماعي وي به‌شمار آيد. چه خوب است که انسان در تنگناهاي زندگي، به جاي شکايت بردن نزد اين و آن، بداند که درِ خانه چه کسي را بايد بکوبد!
7. عاقبت، از آنِ شکيبايان است.
پيامبر اکرم(، عاقبت صبر را چنين ترسيم مي‌فرمايد:
و اعْلَم أنَّ النَّصرَ مَع الصَّبر.
و بدان که يقيناً ياري به همراه صبر است (من لا يحضره الفقيه: ج4 ص 413 ح 5900).
ايشان در حديث ديگري مي‌فرمايد:
بالصَّبرِ يتَوَقَّعُ الفَرَجُ و مَن يدمِنْ قَرَعَ البابِ يلِجْ.
با صبر، انتظار گشايش مي‌رود و کسي که پيوسته دري را بکوبد، [عاقبت] آن در به رويش باز مي‌شود ( کنز الفؤاد: ج1 ص 139).
امير المؤمنان(، در اين باره مي‌فرمايد:
لايعدَمُ الصَّبُورُ الظَّفَرَوإن طالَ بهِ الزَّمانُ.
