خود را تنها و بي ياور نمي‌بيند، بلکه خود را بنا بر مصلحتي در ميدان امتحان الهي ديده، دريچه‌اي از اميد، به‌رويش باز مي‌گردد:
وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِينَ مِنكُمْ وَالصَّابِرِينَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَكُمْ (محمّد: آيه ۳۱) ؛ و البته شما را مي‌آزماييم تا مجاهدان و شکيبايانِ شما را باز شناسيم. (
در نتيجه، به لطف خداي رحمان، حالت يأس و نوميدي و سرخوردگي، به حالت انتظار گشايش تبديل مي‌گردد و... عاقبت، پس از همه شب، بدمد سحر.