باب توبه بر فرزندان آدم گشوده است، و هيچ‌گاه بسته نمي‌شود، تا زماني که خورشيد از مغرب طلوع کند.^۱
و در حديثي ديگر، از حضرتش نقل شده است که:
خداوند متعال، دستش را در هنگام شب مي‌گشايد، تا توبه گنهکاران روز را ببخشايد و در روز دستش را مي‌گشايد، تا توبه گنهکاران شب را ببخشايد (و اين تفضل الهي همچنان استمرار دارد)، تا زماني که خورشيد از مغرب طلوع کند.^۲

جهش زمان

از حوادث ديگري که در آستانه قيامت تحقق مي‌يابد، جمع شدن سريع زمان و فشرده شدن آن است که پيامبر اسلام( در قالب تعبيري زنده و مجسم، از اين واقعه پرده برداشته و آن را چنين به نمايش مي‌گذارد:
قيامت بر پا نخواهد شد، مگر آن که زمان‌ها به يکديگر نزديک مي‌شوند، آن‌چنان‌که که سال همچنان ماه، و ماه همچون هفته، و هفته همچون روز، و روز همچون ساعتي مي‌گردد و ساعت نيز، همچون اخگري از آتش (که به سرعت مي‌جهد) به‌نظر مي‌رسد. ^۳

خروج جگر پاره‌هاي زمين!

در صحنه‌اي ديگر، پيامبر اکرم( يکي از جمله حوادث آستانه قيامت را، اين‌گونه به تصوير درآورده است:
در آن زمان، زمين پاره‌هاي جگرش را به بيرون مي‌ريزد.^۴
اين تعبير، يکي از استعارات زيبا و بديعي است که در آن، رسول اکرم( گنج‌هاي پنهان در دل زمين را به پاره‌هاي جگر آن تشبيه نموده و به اين حقيقت اشاره مي‌دارد که در آخر الزمان، تمامي ذخائر از شکم زمين بيرون مي‌ريزد و ديگر يچزي در دل آن مخفي نمي‌ماند ( المجازات النبوية: ص 305 و 306).
نکته در خور توجه آن است که در اين تعبير بديع، از واژه «فيئي» به معناي قي کردن و بالا آوردن، براي زمين استفاده شده؛ گويي زمين همچون انساني مجسم گرديده که در زمان اضطرار، محتويات درون خود را بيرون مي‌ريزد و سبک مي‌شود!