در حديثي ديگر، همين موضوع در کنار تصاوير ديگري به نمايش گذاشته است.
نقل شده است که رسول خدا( وارد قبرستان شد و فرمود:
سلام بر شما اي گروه مؤمنان (که در خانه ابدي سکني گزيدهايد)! ان شاء الله ما نيز به زودي به شما ملحق خواهيم شد. چقدر دوست ميداشتم که برادرانمان را (از نزديک) مشاهده کنم.
صحابه پرسيدند: اي رسول خدا! آيا ما برادران شما نيستيم؟ فرمود: شما صحابه من هستيد، اما برادران من هنوز به دنيا نيامدهاند.
گفتند: اي رسول خدا! چگونه افرادي از امت خود را که هنوز به دنيا نيامدهاند، در قيامت خواهيد شناخت؟ فرمود: آيا اگر کسي صاحب اسب سياهي باشد که در پيشاني و در هر چهار دست و پايش سفيدي درخشندهاي باشد، (با اين وجود) اسبش را (از ميان ساير اسبها) نميتوان تشخيص دهد؟ گفتند: خير، يا رسول الله (ممکن نيست تشخيص ندهد)! فرمود: آنان نيز به خاطر آثار وضويشان، با چهره و اعضايي سفيد و نوراني محشور ميشوند و من، پيشاپيش آنان بر حوض (کوثر) وارد ميشوم. اما افرادي را از وارد شدن بر حوض من باز ميدارند، همان گونه که شتر گمشده را (از ورود به خيل شتران) باز ميدارند. من آنها را فرا ميخوانم که به سويم پيش آييد، اما فرمان ميرسد که آنان بعد از تو (در دين) تغيير ايجاد کردند. من هم ميگويم: دور باشيد از رحمت خدا، دور باشيد (صحيح مسلم: ج 1 ص 149؛ سنن ابن ابن ماجه: ج 2 ص 1431؛ مسند أحمد بن حنبل: ج 2 ص 300)!
چهرههايي به درخشندگي ماه
اما در تصويري که از سيماي دلرباي نخستين گروههايي که پا به وادي پر مصفاي بهشت مينهند به نمايش در آمده، شاهد اين صحنههاي خيره کننده و شور انگيز هستيم:
نخستين گروهي که در روز قيامت وارد بهشت ميشوند، کساني هستند که در مَثَل، همچون نور درخشان ماه در شب چهارده بهنظر ميرسند و گروه دوم، آنانند که همچون زيباترين ستارگان درخشنده آسمانند. مردان آنها هر يک دو همسر اختيار دارد که هر کدامشان، هفتاد جامه زرباف بر تن دارند که مغز ساق پايشان از پشت آن جامهها آشکار است. ۱
حورياني دلربا
در تصويري ديگر، سيماي زيبا و فريباي همسران بهشتي که حسن ظاهر و باطنشان و فضائل جسماني و روحانيشان چشمها را به خود خيره ميکند، اينگونه به تصوير درآمده:
1.. «اوّل زمره يدخلون الجنة يوم القيامة علي مثل ضوء القمر ليلة البدر و الزمره الثانية علي مثل أحسن کوکب دري في السماء، لکل رجل منهم زوجتان علي کل زوجه سبعون حله يري مخ ساقها من ورائها» (سنن الترمذي: ج ۴ ص ۸۴؛ مسند أحمد بن حنبل: ج ۳ ص ۱۶؛ و با اندکي تفاوت در : صحيح البخاري: ج ۴ ص ۸۶ و صحيح مسلم: ج ۸ ص ۱۴۶).