بخش سوم: کتاب‌شناسي
مقالاتي که زير اين عنوان مي‌گنجند، از اين قرارند:
ـ فضائل القرآن، أثر أبو عبيد القاسم بن سالم
ـ تعليل الحديث في کتاب عبد الحق الإشبيلي الأحکام الشرعية (م 582 ق)
ـ مصادر الحافظ ابن عبد البر القُرطُبي في کتابه الاستيعاب.
آقاي احمد الخياطي، در مقاله خويش «فضائل القرآن، أثر أبو عبيد القاسم بن سالم» (ش 8 ص 232 ـ 254)، سعي کرده به معرّفي اين کتاب بپردازد. وي، ابتدا سه نسخه از نسخه‌هاي اين کتاب را معرّفي مي‌کند و در بخش بررسي محتواي کتاب، ابتدا سخني از بروکلمان درباره محتواي کتاب را نقل کرده و سپس، آن را نقد مي‌نمايد. مطالب اين کتاب، در قالب 74 باب و در سه موضوع: فضائل القرآن، آداب القرآن و معالم القرآن، سامان يافته‌اند.
نويسنده مقاله «تعليل الحديث في کتاب عبد الحق الإشبيلي»، ۱ دکتر ابراهيم بن صدّيق است. نويسنده، پس از ذکر تعريف حديث صحيح نزد اهل سنّت، مي‌کوشد تا با بررسي کتاب الأحکام الشرعية ۲ ، مواضع و نظريات عبد الحق را در اين باره به دست آورد. نويسنده، با شمردن مواردي که اتّصال سند را بر هم مي‌زند، به بيان جهت‌گيري‌هاي عبد الحق در هر مورد مي‌پردازد و نمونه‌هايي از آن را ذکر مي‌کند. همچنين در مورد آراي عبد الحق در زمينه مواردي که مخلّ عدالت راوي هستند، نيز با استفاده از متن کتاب، توضيحاتي مي‌دهد.
مقاله «مصادر الحافظ ابن عبد البرّ القُرطُبي في کتابه الاستيعاب» (ش 11 ص 255 ـ 272)، به قلم آقاي لحسين اجاک ، به نگارش درآمده است. نگارنده، ابتدا به ذکر روايت‌هاي مغربيان از الاستيعاب مي‌پردازد و از دو روايت ابن خَير ۳ و وادي آشي ۴ ، ياد مي‌کند. سپس به پنج تن از مغربياني که بر الاستيعاب، مستدرک نوشته‌اند، اشاره مي‌کند و در بخش مصادر ابن عبد البر، پس از بيان تفاوت ميان مصدر (منبع) و مرجع (مأخذ)، گردآوري تمام مصادر او را تقريباً ناممکن مي‌داند.
1.. کتّاني، در الرسالة المستطرفة (ص ۱۷۳) از او چنين ياد مي‌کند: «... المعروف بإبن الخرّاط، الفقيه الحافظ العالم بالحديث وعلله، العارف بالرجال، الصالح الزاهد الورع وصاحب التصانيف الکثيرة») الأحکام الشرعية» (ش ۹، ص ۵۷ ـ ۹۵).
2.. اشبيلي، سه کتاب در زمينه احکام دارد: الأحکام الکبري، الأحکام الوسطي و الأحکام الصغري؛ امّا در اين مقاله اشاره نشده که مراد از الأحکام الشرعية، کدام يک از اين سه کتاب است (همان ص ۱۷۸ ـ ۱۷۹).
3.. نام او محمد بن خَير بن عمر بن خليفة (۵۰۲ ـ ۵۷۵ ق) است از او با القابي چون: مقري، محدّث، حافظ، اديب نحوي و لغوي ياد شده است (معجم المؤلّفين: ج ۳ ص ۲۸۳).
4.. در معجم المؤلّفين (ج ۳ ص ۱۹۰) آمده: «محمّد بن جابر بن محمّد... القيسي الواد آشي... فقيهٌ، محدّثٌ، نحوي، لغوي... ولد تبتوس و تفقّه علي مذهب المالکية».
