مقدمه

دين، ابتدا بر قلب و روح انسان مى نشيند و از آنجا به سوى اعضا و جوارح رشد و نما مى كند. از اين رو، آنچه در دين اساسى تر است، عمل جوانحى و قلبى يعنى ايمان و اعتقاد قلبى است. به همين مناسبت، به عقايد «اصول دين» و به اعمال «فروع دين» اطلاق مى گردد. آدمى با ايمان و اعتقاد به معارف ضرورى يك دين، در جرگه پيروان آن دين قرار مى گيرد، و در صورتى كه برخى از اعتقادات پايه اى دين را منكر شود، از دين خارج مى شود و اعمال جوارحى او مقبول نخواهد بود.
از سوى ديگر، انسان ها به ميزان معرفت و ايمانشان نسبت به اعتقادات، به شرايع عمل مى كنند و درجه قبولى اعمال در پيشگاه خداوند نيز به معرفت و ايمان شخص وابسته است.
بر اين اساس، قرآن كريم، آخرين و كامل ترين كتاب آسمانى، بيشتر دربردارنده مسائل اعتقادى است، نه احكام فقهى و عملى. حتى در مواردى كه بحثى تاريخى مطرح مى شود، به منظور نتايج اعتقادى و اخلاقى از آن و با هدف القاى معارف و عقايد دينى و پند و اندرز است. حجم زيادى از كتابهاى حديثى نيز به مسائل اعتقادى اختصاص يافته است.
اصحاب پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و اهل بيت معصوم عليهم السلام او سؤالهاى اعتقادى بسيارى از معصومان عليهم السلامطرح كرده اند كه دليل آن اهميت اين گونه مسائل و دغدغه درست بودن عقايد بوده است. يكى از راههاى اطمينان به درستى عقايد، عرضه عقايد و معارف دينى به محضر معصومان عليهم السلام است. در واقع شخص عرضه ارائه عقايد خود به