«قال: فقلت أقررت، و أقول أنّ وليّهم ولىّ اللّه ، و عدوّهم عدوّ اللّه ، و طاعتهم طاعة اللّه ، و معصيتهم معصية اللّه .»
حضرت عبدالعظيم در اين فراز مى گويد: اقرار كردم و مى گويم كه ولىّ امامان عليهم السلام، ولى خداست و دشمنشان دشمن خداست و طاعت ايشان طاعت خداست و معصيت ايشان معصيت خداست.
اين عبارت ها را مرتدان تبيينى براى اين مطلب دانست كه امام معصوم عليهم السلام، خليفه و جانشين خداست و هر چه مى گويد از سوى خداست و به امر خدا به پيشواى مردم رسيده است. از اين رو اگر از او اطاعت شود، از خدا اطاعت شده، و نافرمانى او، نافرمانى خداست و دوستى و دشمنى با او در واقع دوستى و دشمنى با خداست. اين مطلب بيانگر اهميت امامت و ولايت در منظومه آموزه هاى دينى است تا جايى كه دوستى و دشمنى و اطاعت و معصيت نسبت به امامان عليهم السلامهم رديف دوستى و دشمنى و اطاعت و معصيت خدا شمرده شده است. در برخى احاديث نشناختن ائمه در رديف حاهليت كفر و نفاق و گمراهى شمرده شده و منكر امام در حدّ يهودى و نصرانى و گمراه دانسته شده است. ^۱
«و أقول أنّ المعراج حق، و السمألة فى القبر حق، و أنّ الجنّه حق، و النار حق، و الصراط حق، و الميزان حق، و أنّ الساعة آتية لا ريب فيها، و أنّ اللّه يبعث من فى القبور.»
در اينجا حضرت عبدالعظيم به اختصار و بدون توضيح به حقانيت برخى از عقايد و آموزه هاى دينى اعتراف مى كند و معراج و سؤال قبر و بعثت و آتش [جهنم ]و صراط و ميزان را حق دانسته و اقرار مى كند كه قيامت آمدنى است و شكى در آن نيست و خداوند اهل قبور را مبعوث خواهد كرد. همان طور كه مشاهده مى شود در اين فقره از يك سو به معراج و از سوى ديگر به پاره اى مسائل مربوط به معاد اشاره