كه پس از اصرار كافران و بازنگشتن از كفر و ضلالت، آن ها را يارى نمى كند و لطف خويش از ايشان دريغ مى ورزد و راه انحراف برايشان باز مى گذارد. و در ادامه حديث فرمود: خدا بندگانش را به كارى كه توانايى آن را ندارند، مجبور نمى سازد؛ چرا كه او ستمگر نيست. ^۱
عمر بن عبيد به حضور امام صادق عليه السلام رسيد و چنين خواند:
«الّذين يجتنبون كبائر الاثم و الفواحش؛ ^۲ ... كسانى كه از گناهان بزرگ و فواحش اجتناب مى ورزند». و سكوت كرد.
امام صادق عليه السلام فرمود: چرا ساكت شدى؟ گفت: مى خواهم گناهان كبيره را از كتاب خدا عزّوجّل بشنوم. آن گاه امام عليه السلام با استناد به آيه هاى قرآنى كريم، در حدود بيست مورد بيان فرمود.
عمرو پس از شنيدن كلام امام عليه السلام از نزد او بيرون آمده، بلند مى گريست و مى گفت: كسانى كه با نظرهاى از پيش ساخته خود با فضل و دانش شما مخالفت مى كنند، هلاك شده اند. ^۳
على عليه السلام فرمود: من چهار نكته گفتم و خداوند در تصديق آنها آيه نازل فرمود. من گفتم: «المرء مخبوء تحت لسانه؛ انسان در زير زبانش پنهان است»، خدا فرمود: «و لتعرفنّهم فى لحن القول؛ ^۴ از طرز سخن گفتنشان مى شناسيشان». من گفتم: «من جهل شيئا عاداه؛ هر كس چيزى را ندانست با آن دشمنى كرد»، خدا فرمود: «بل كذّبوا بما لم يحيطوا بعلمه و لمّا يأتهم تأويله ^۵ ؛ بلكه آنچه را كه احاطه علمى نداشتند و هنوز تأويل