مؤمنان امّت من امانت گذاشت. آنان نيز تا روز قيامت اين امانت را نگاه مى دارند و اگر كسى از امّت من تمام عمرش را عبادت خدا كند امّا به هنگام مرگ، دشمن اهل بيت من باشد، خدا براى او فرج و گشايشى پيش نمى آورد و سينه اش گشاده نشود، مگر از نفاق. ^۱
محور حديث فوق، كه به بيان مكانت والاى اهل بيت پيامبر عليهم السلام و پيروان صديق آنان پرداخته، مهر و محبّت ايشان است، امّا نه ادعاى محبّت؛ بلكه محبتى كه توأم با نور حكمت، استقرار در دژ محكم عمل و ولايت و قرار گرفتن در كنار ياران راستين اسلام باشد.

دين

دين جز باور قلبى و عمل برابر آن نيست و دين اسلام عبارت است از اعتقاد به هستى و يگانگى خدا، نبوت رسول اكرم صلى الله عليه و آله ، امامت او صياى گرامى او و برخى باورهاى ديگر؛ آن گونه كه عبدالعظيم حسنى عليه السلام . به امام دهم عليه السلام عرضه كرده و آن امام آن را تأييد فرموده است.
علاوه بر آن، اين امامزاده بزرگوار معيارهايى را در اخذ دين و مسايل عقيدتى از امامان معصوم عليهم السلام روايت كرده است كه همگى روشنگرند.
اولاً: انسان در قبال گوش، چشم و دل مسئول است كه چه چيز بشنود و ببيند و به چه چيز معتقد شود؟ زيرا رشد سالم اين اعضا، با تغذيه مناسب و سالم ميّسر است.
امام ششم در تفسير آيه «ان السمع و البصر و الفؤاد كل اولئك كان عنه مسئولا»^۲ ؛ «همانا گوش و چشم و دل، همه اينان مورد سؤال و باز خواست اند» ،