اين حديث هم با بيان بسيار ساده و روان، حقوق مردم را همدوش حقوق الهى، مطرح مى سازد و سازگارى و همزيستى اجتماعى را لازم مى شمارد. حديث ديگرى در اين زمينه، از امام رضا عليه السلام است كه فرمود: «من لم يشكر المنعم من المخلوقين لم يشكر الله عز و جل۱؛هر كس شكر انعام و احسان بنده اى را به جا نياورد، خداوند عز و جل را سپاس نگفته است».
بدون ترديد، اين گونه رفتار اجتماعى، موجب گسترش خير و نكويى در ميان مردم خواهد شد و لطف و صفا را افزون خواهد كرد؛ در غير اين صورت، روابط ميان انسانها سرد و انگيزه هاى خدمت و كارسازى اندك خواهد گرديد.
امام رضا عليه السلام در يك حديث نسبتا طولانى و به عنوان سفارشى اكيد، عالى ترين درس اخلاق اجتماعى را در زمينه تحكيم روابط مهر و محبّت شيعيان، بيان داشته و خطاب به عبدالعظيم حسنى عليه السلام فرموده: «سلام مرا به دوستداران ما برسان و به ايشان بگو شيطان را به خود راه ندهند و به آنان فرمان بده راستگو و امانت دار باشند، شيوه سكوت در پيش گيرند، از كشمكش و جدال بى حاصل بپرهيزند، براى تقرّب به من به ديدار هم روند و (همانند وحوش) يكديگر را ندرند؛ چون من سوگند خورده ام كسى را كه چنان باشد و دوستى از دوستان ما را به خشم آورد، نفرين كنم و از خدا خواسته ام او را در دنيا به شدّت معذّب سازد و در آخرت هم از زيانكاران خواهد بود. به اطّلاع مردم برسان كه خدا نيكوكاران اولياى ما را آمرزيده و از گناهكارانشان در گذشته است، مگر كسى كه دچار شرك شده و يا يكى از اولياى مرا بيازارد و يا به وى سوء قصد داشته باشد. خدا چنان فردى را نمى بخشد، مگر در صورت توبه...». ۲
حضرت موسى بن جعفر عليهماالسلام به عنوان درس تربيت و خودسازى فرمود:
1.عيون اخبار الرضا عليه السلام ، ج ۲، ص ۲۴.
2.الاختصاص، ص ۲۴۷.
