«اميرمؤمنان على عليه السلام در راهى مى رفت. مردى را ديد كه سخنان بيهوده مى گويد. امام عليه السلام به او فرمود: تو به وسيله دو فرشته كاتب و حافظ خود، نامه اى به پروردگارت مى نويسى. بكوش چيز مهمّ و ارزشمندى براى او بنويسى و حرفهاى واهى و پوچ را رها كن». ^۱
امام عليه السلام در كلام بسيار ارزنده ديگر، رفتار تند برخى مردم را با شيعيان و دوستداران راستين آنان، تبيين و يك نكته روانشناختى را گوشزد فرموده اند. اين حديث، به ويژه در زمان ما براى كسانى كه به سبب جانبدارى از حقيقت و عدم همسويى با دنياطلبان مورد بى مهرى، طعن و تعرّض قرار مى گيرند، مايه تسلّى و از لحاظ تربيتى سازنده است.
امام صادق عليه السلام از يعقوب بن شيبه پرسيد: چه كسانى با شما سر سخت ترند و برخورد تندى دارند؟ يعقوب گفت: همه مردم. امام عليه السلام دوباره پرسيد و يعقوب همان پاسخ را تكرار كرد. امام صادق عليه السلام پرسيد: مى دانى سبب چيست؟ پاسخ داد: نمى دانم. امام صادق عليه السلام فرمود: علّت آن است كه شيطان آنان را به سوى خود فرا خوانده و به ايشان فرمان داده است و آنها هم اطاعت وى كرده اند و شما را نيز فرا خوانده، ليكن شما پاسخش نداده و فرمان وى نبرده ايد. به همين سبب، شيطان، آن مردم را بر شما شورانده است. ^۲
درباره آمد و شد و ديدار دوستان به نكته با ارزشى توجّه داده شده است. عبدالعظيم حسنى عليه السلام گفت: شنيدم ابوجعفر محمد بن على بن موسى عليهم السلام مى فرمود: «ملاقاة الاخوان نشرة و تلقيح للعقل و ان كان نذرا قليلاً؛^۳ديدار برادران نوعى مصونيّت و موجب زايش عقل و خرد است؛ هر چند بسيار اندك».