در مقابل اين حديث در حديث ديگرى آمده است كه انزوا و عدم ارتباط با دوستان، موجب اختلال عقل مى شود. ^۱
درباره قناعت، كه فضيلتى اخلاقى به شما مى رود و در عزّت اجتماعى نقش اساسى دارد، حضرت عبدالعظيم عليه السلام از امام جواد عليه السلام قصّه لطيفى نقل كرده است.
روزى سلمان فارسى، ابوذر را در خانه خود مهمان كرد و دو پاره نان در سفره نهاد. ابوذر آن نانها را برداشت و اين ور و آن ور مى كرد.
سلمان، كه از اين كار ابوذر ناراحت شده بود، گفت: هان! چرا نانها را ورانداز مى كنى و بر مى گردانى؟ مى ترسى تازه نباشند؟ تو خيلى جرأت دارى كه به اين نانها چنين نظر دارى (و ناچيز مى شمارى)! به خدا سوگند! در فراهم گشتن همين نان، آبى كه زير عرش خدا است فرشتگانى كه آن را در باد انداخته و باد آن را به ابرها رسانده و ابرها آن را به صورت باران آن را بر زمين فرو ريخته است و همه رعد و برق و فرشتگان در رساندن باران به جاهاى مناسب و نيز خاك و چوب و آهن و چهار پايان و هيزم و نمك و بسيارى ديگر كه ما از شمارش آنها عاجز هستيم؛ با اين همه تو چگونه مى توانى شكر و سپاس چنين امرى را به جا آورى؟!
ابوذر مى گويد: توبه كردم و از خدا طلب مغفرت مى كنم و از شما هم پوزش مى خواهم. ^۲
در حديث ديگر چنين آمده است: روزى ابوذر مهمان سلمان شد. او از خورجين تكّه نانى در آورد و با آب قمقمه اش نرم كرد و در سفره نهاد.
ابوذر: به به! چه نان پاكيزه اى! اى كاش نمك هم مى داشتيم! سلمان برخاست و بيرون رفت و چون پولى نداشت، قمقمه اش را نزد كسى گرو