امام صادق عليه السلام در معناى تأويلى آيه هاى: «انّ يوم الفصل كان ميقاتهم اجمعين يوم لا يغنى مولى عن مولى شيئا و لا هم ينصرون الا من رحم الله» ¹ ؛ «روز جدايى، وقت تعيين شده همه آنان است؛ روزى كه خويشاوند از خويشاوندى بى نياز نمى كند و يارى هم نمى شوند، جز كسى كه مورد لطف و مرحمت خدا قرار گيرد» ، فرمود: به خدا قسم ما هستيم كسانى كه خدا آنان را مورد لطف و مرحمت خود قرار داده و ما هستيم كه استثنا شده ايم. آرى، ما آنان را بى نياز مى سازيم. ²
حضرت جواد الائمه عليه السلام ، با اشاره به آيه شصت و ششم سوره نساء فرمود: هر گاه آنان به آنچه درباره على عليه السلام پند داده شده بودند عمل مى كردند، برايشان بهتر بود. ³
همان امام همام فرمود: جبرييل آيه پنجاه و نهم سوره بقره را چنين نازل كرد: «بر كسانى كه در حق آل محمد ستم كردند و سخنى جز آنچه به آنان گفته شده بود بر زبان آوردند (و كلام خدا را تغيير دادند)، به جهت فسقى كه مرتكب شدند، از آسمان بلا نازل كرديم». ⁴
امام ششم عليه السلام در تأويل آيه «و تعيها اذن واعية» ⁵ ؛ «و گوش شنوا آن را فرا مى گيرد» ، فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمودند: آن گوشِ تو است يا على! ⁶
و امام جواد عليه السلام در تفسير و تأويل در آيه «و الّو استقاموا على الطريقة لأسقيناهم