معرفت نيز در كتاب و سنت اشاره شده است و آن عبارت از: 1. عقل 2. تفكر در آفاق و انفس، 3. رجوع به كتاب و سنت، 4. استفاده از كشف و شهود است. ^۱
جناب عبدالعظيم حسنى در بيان صفات جمال و صفات فعل تنها چند وصف معدود را يادآور شده است كه يكى از آنها ربوبيت است: «رب كلّ شيء».
مى توان گفت: آن جناب در بيان هر فقره از اعتقادات خود به عقايد گروهى از منحرفين اشاره داشته و اعتقاد خود را از آنان جدا مى كند؛ مثلاً در بحث تعطيل و تشبيه خود را از عامه سنيان جدا ساخته است، ولى در ذكر وصف ربوبيت، راه خود را از صف غاليانى كه ادعاى تشيع داشتند و ربوبيت را به ائمه عليهم السلام نسبت مى دادند، متمايز مى سازد. اين عده، ائمه را صاحب اختيار و مدبر نظام هستى مى شمردند و اعتقاد داشتند خداوند تبارك و تعالى، جهان را خلق كرد و اختيار جهان را به ائمه عليهم السلامداد تا آنان جهان را تدبير كنند و آنان صاحب اختيار جهان خلقت هستند.
مناسب است در اينجا به نكته اى اشاره كنيم و آن فهم اشتباه معناى «ربّ» در بسيارى از متون و تعابير است. در زبان فارسى معمولاً در ترجمه كلمه ربّ از لفظ پروردگار استفاده مى شود كه به پرورش و تربيت اشاره دارد. در متون عربى نيز اين اشكال به چشم مى خورد؛ حتّى راغب اصفهانى در كتاب مفردات خود ربّ را اين گونه معنا كرده است ^۲ : معناى صحيح رب، صاحب اختيار بودن است كه در بسيارى از موارد به تربيت شى ء زيردست خود نيز مى پردازد. رب در مقابل عبد است كه از خود هيچ اختيارى ندارد».