عن ابى عبداللّه عليه السلام قال:
هنگامى كه اين آيه نازل شد: «وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ»^۱ ؛ يعنى: و گوش هاى شنوا آن را در مى يابد و نگاه مى دارد، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «هي اُذُنكَ يا علي»؛ يعنى على جان! «اُذُنِ واعيه» در اين آيه گوشهاى شما است. ^۲
حضرت امام باقر عليه السلام مى فرمايد: ستم كشيده و مظلوم در آيه شريفه ذيل، آل محمد است كه حق آنان پايمال شد ^۳ ، و جبرئيل آيه را چنين نازل كرد: «فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا [آل محمد حقهم] قَوْلاً غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا [آل محمد حقَّهم] رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ» . ^۴
نكته مهم: اين گونه احاديث، مراد و منظورِ آيه را توضيح مى دهند و اينكه جهت تبيين و تفسير، جمله يا كلمه اى توضيحى را به اصطلاح امروزى داخل پرانتز در ميان آيه قرآنى بياورند، در صدر اسلام نيز متداول و رايج بوده است، گاهى استاد، هنگام قرائت، يك واژه و يا جمله را به عنوان تفسير اضافه مى كرد و شاگردان نيز مى نوشتند و به همين صورت، آن واژه، كنارِ آيات قرآنى به صورت معلوم و مشخص مى ماند. تفسيرهاى مفسّران قرن اوّل مثل ابن عباس، عبداللّه مسعود، اُبى بن كعب، همين گونه است؛ ولى بعدها مباحث تفسيرى را تفكيك كردند؛ مثل مجمع البيان كه هر مبحث و موضوعى را تحت عنوان قرائت، نزول، تفسير، لغت و ... قرار مى دهد. امروزه نيز مرسوم است تمامى توضيحات، جدا جدا در ذيل آيات مى آيد.