در معناى آيه شريفه ذيل: «و اُوحِىَ إلَىَّ هذا القرآنُ لاُِنذركُم به و مَن بَلَغَ»^۱ ، يعنى: «و اين قرآن به من وحى شده تا به وسيله آن، شما و هر كس را كه اين پيام به او برسد، هشدار دهم» ، حضرت امام صادق عليه السلام مى فرمايد: «مَن بَلغ أنْ يكونَ إماماً مِن آلِ محمدٍ يُنْذِرُ بالقرآنِ كما يُنْذِر به رسولُ اللّه صلى الله عليه و آله ».^۲
اين احاديثِ مسند نيز فضيلتى از اهل بيت عليهم السلام را با استفاده از قرآن كريم نشان مى دهد: شماره هاىِ 4، 5، 11، 20، 23، 24، 30، 74، 92.

گلبرگ سوم: خاندان نبوت

از برخى روايات حضرت عبدالعظيم، علاوه بر اينكه جايگاه و شأن رفيع اهل بيت عليهم السلام تا اندازه اى مشخص مى شود، اين مطلب نيز به دست مى آيد كه فلاح انسان در اين است كه با اين خاندان باشيم و بيزار از دشمنانشان؛ زيرا عروة الوثقى، حبل اللّه المتين و صراط مستقيم، جز اينان نيستند. گلگشتى در احاديث اين باب، ما را به اين حقيقت هدايت مى كند:

بركت صلوات

حضرت عبدالعظيم از امام هادى عليه السلام چنين روايت دارد: «إنّما اتّخذ اللّه عزّوجلّ إبراهيم خليلاً لكَثرَةِ صلاته على محمّد و أهل بيته صلوات اللّه عليهم؛تنها دليل كه خداوند، حضرت ابراهيم را براى مقام خُلّت و دوستى برگزيد، كثرت صلوات و درود او بود بر محمد و خاندانش ـ كه درود خدا بر آنان باد ـ ».^۳
از مرحمت خاك سرِ كوى شما بودهر نافه كه در دست نسيم سحر افتاد