و آن هنگام كه گروه منسجم ده هزار نفرى از يارانش تكميل شد، به اذن الهى قيام مى كند و پيوسته دشمنان خدا را مى كشد تا خداى عزّوجلّ راضى گردد.
عبدالعظيم مى گويد: پرسيدم: سرورم! چگونه معلوم مى شود كه خدا راضى گشته است؟
فرمود: خدا در دلش رحمت مى اندازد. پس آن گاه كه حضرت وارد مدينه شد، لات و عزّى را بيرون مى آورد و به آتش مى كشد.^۱
عمرو بن جميع از امام باقر عليه السلام درباره حكم نماز در مسجد مصوّره كه منقوش به تصاوير جاندار است، پرسيد. حضرت فرمود: ييى «أكرَهُ ذلك و لكن لا يضرّكم ذلك اليوم و لو قد قام العدل رأيتم كيف يصنع في ذلك؛نماز در مسجد مصور را نمى پسندم و امروزه براى شما ضرر ندارد، اما اگر روزى حكومت عدل حضرت مهدى عليه السلام به پا گردد، خواهيد ديد كه در اين باره چه مى كند».^۲

انتظار فرج

حضرت باقر عليه السلام مى فرمايد: «كسى كه منتظر ظهور دولت ما است، ضرر ندارد كه در ميان خيمه حضرت و لشگرش، از دنيا نرود»؛ يعنى همين ثواب را به منتظران مى دهند.
يكى از شيعيان درباره حديث نبوى «مَنْ ماتَ و لم يَعْرِفْ إمام زمانه ماتَ ميتَةً جاهِليَّةً» از امام صادق عليه السلام پرسيد. آن حضرت با إشاره به سينه اش فرمود: بيشترين وقتى كه معرفت امام زمان نياز است، هنگامى است كه جان بنده مؤمن به اينجا برسد. (يعنى دم مرگ). آن گاه به راوى فرمود: تو عقيده نيكويى دارى. ^۳