آن را به فرزندش «م ح م د» كه رحمت است بر جهانيان، داراى كمال موسى و روشنى و بهاى عيسى و صبر ايّوب است پس در زمان غيبت او اولياى من ذليل مى شوند، سرهايشان جدا و هديه داده مى شود بسان سرهاى ترك و ديلم [كه در آن دوران جدا و هديه داده مى شد]. پس كشته مى شوند و به آتش كشيده مى شوند و هراسان، ترسان و وحشت زده شوند. زمين به خونشان رنگين مى شود و فرياد زنانشان درآيد. اينان اولياى واقعى من هستند كه به بركت اينان هر فتنه كور سياه و تارى را دفع مى كنم و به احترام اينان زلزله ها را برطرف مى سازم و از قيد و بندها و غل و زنجيرها جلوگيرى مى كنم. از طرف پروردگارشان بر اينان درودها باد و آنان اند كه هدايت يافتگانند». ^۱
ابوخالد كابلى گويد: از امام زين العابدين عليه السلام خواستم تا كسانى را كه خدا طاعت، دوستى و اقتداى به آنان را پس از پيامبر واجب كرده است، به من معرفى كند.
گويد: آن حضرت به تفصيل به معرفى پرداخت و امامان را معرفى كرد تا به عصر حضرت مهدى عليه السلام و همكارى جعفر كذاب با طاغوت زمان رسيد. پرسيدم: اى پسر رسول خدا! سپس چه خواهد شد؟ حضرت فرمود: از آن پس، غيبت ولىّ خداى عزّوجلّ ـ كه دوازدهمين وصىّ رسول خدا و امامان پس از او است ـ امتداد مى يابد.
يا اباخالد! به راستى مردم زمان غيبتش، كه به امامت آن حضرت معتقدند و ظهورش را انتظار مى كشند، از اهل هر زمانى برتر و بهترند؛ زيرا خداى تبارك و تعالى به اندازه اى عقل و فهم و معرفت به آنان داده است كه غيبت، نزد آنان به منزله مشاهده و حضور است. خداوند آنان را در آن دوران، به منزله رزمندگانِ همراه رسول خدا قرار مى دهد. آنان اند شيعيان راستينِ ما و مخلصان حقيقى و مبلّغان دين خداى عزّوجلّ در نهان و عيان. ^۲